مژده ای دل که دگر سوم شعبان آمد
که به گلذار نبی بلبل خوش خوان آمد
مژده ای دل که برای دل غمدیده ما
روز شادی شد و خورشید فروزان آمد

يا حسين!
فرموديد: بدرستی که شیعیان ما قلبشان از هرناخالصی و حیله و تزویر پاک است.
/* عيدي  ما را “قلبي خالص و مالامال از عشق خودت” قرار بده /*

آقا ابا عبدالله درباره حق عبادت و دوای گناهان فرموده اند:

دوای گناهان

لکل داءٍ دواءٌ ودواءُ الذُنوب الاستغفار (وسائل الشیعه، ج11، ص 354)
برای بهبودی هر دردی دوائی است و برای جبران گناهان طلب مغفرت می باشد.

حق عبادت

 مَن عَبدالله حَقَّ عِبادتِهِ اتاهُ الله فوق أمانیهِ وکفایتهِ (بلاغة الحسین، ص 256.)
کسی که خدا را روی حقیقت عبادت نماید، خداوند بیش از آنچه آرزو داشته و بیش از حد کفایتش به او عطا خواهد نمود.

فاطمه آورده فرزندی که در قدر و جلال
هم محمد هم امیرالمۆمنین هم مجتباست
چشم ثاراللهیان روشن به میلاد حسین
کام حزب اللهیان شیرین که این عید خداست

تا بال و پر عشق به جانم دادند
در وادی عاشقان مکانم دادند
گفتم که کجاست کعبه ‏ی اهل ولا
در گاه حسین (ع) را نشانم دادند

امام حسین(علیه السلام) درباره ی سیرت و رفتار حضرت مهدی(علیه السلام) فرمودند:

وَاللهِ ما لِباسُهُ اِلّا الغَلیظُ، وَ لا طَعامُهُ اِلَّا الشّعیرُ، وَ ما هُوَ اِلَّا السَّیفُ وَ المَوتُ تَحتَ ظِلِّ السَّیفِ؛
به خدا سوگند، لباس او به جز زبر و خشن و غذای او جز نان جو نیست. کار او جز شمشیر و جهاد و مرگ در سایه ی شمشیر( شهات) نیست.موسوعة الامام الحسین(علیه السلام)، ص 663

شرح حدیث:

«دولت مهدوی» که نویدبخش امن و امان و قسط و عدل است، امید به زندگی و آینده ی روشن بشریّت را در دلها زنده می کند.حکومت واحد جهانی که از سوی حضرت مهدی(عج) برپا می شود، تداوم حکومت رسول خدا(ص) و استمرار حکومت عدل علوی است. پیشوایان عادل و معصوم، لازم می دانند سطح زندگی خود را با طبقات محروم همسان کنند و از تجمّلات و تشریفات بپرهیزند.«ساده زیستی»، شاخصه ی دولت امام زمان است، چه درباره ی خود آن حضرت، چه نسبت به یاران و کارگزاران حکومت او این ساده زیستی، در کیفیت لباس و غذا خود را بهتر نشان می دهد؛ یعنی پرهیز از اشرافیت و عیاشی و شکمبارگی.شاخصه ی دیگر دولت مهدوی، «جهاد و شهادت» است.برای برقراری عدالت در سطح جهان، جهاد با غارتگران جهانی و استثمارگران توسعه طلب ضروری است. این که حکومت آن حضرت را همراه با «قیام بالسّیف» دانسته اند، نه به معنای کشورگشایی با شمشیر، بلکه به معنای جهاد مسلحانه با طاغوتهای استعمارگر برای نجات مستضعفان است.این هدف، هم «جهاد» را می طلبد، هم «شهادت» در سایه ی شمشیر را.به امید ظهور آن منجی عدالت گستر و انتقام گیرنده ی خون شهیدان مظلوم.منبع: حکمت های حسینی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام حسین علیه السلام)، جواد محدثی.

امام حسین (علیه السلام) فرمودند:مَن قَبِلَ عَطاءَکَ فَقَد اَعانَکَ عَلیَ الکَرَمِ؛
کسی که عطا و بخشش تو را بپذیرد، تو را بر بخشندگی کمک کرده است.بحارالانوار، ج71، ص352

شرح حدیث:

در بخشندگی و سخاوت، دو طرف وجود دارد:یکی آن که از روی کرم و بزرگواری می بخشد، دیگری آن که عطای سخاوتمند را می پذیرد.اگر بخشندگان کریم، کسی را نیابند که به آنان بخشش کنند، یا افراد حاضر نباشند عطای آنان را قبول کنند، کرم و بخشش شکل نمی گیرد و اهل جود و کرم، شرایط اظهار و ابراز این خصلت پسندیده را نمی یابند.اگر همه این منطق را داشته باشند که:هر که نان از عمل خویش خورد / منّت از حاتم طائی نبردپس سخاوتمندانی مثل حاتم، چگونه می توانند خصلت سخاوت خویش را بروز دهند و مردم را از عطای خود بهره مند سازند؟اگر عده ای نیازمندند و عده ای توانگر، این تفاوت، زمینه ای برای کمک توانگران به نیازمندان پدید می آورد.در مورد صدقه نیز چنین است.در احادیث آمده باید از پذیرنده ی صدقه تشکر کنیم، چون این گونه کمکهای مالی توسط ثروتمندان و قبول آن از سوی فقرا، کمک به ذخیره سازی عمل صالح برای آخرت است.کریمان، باید خودرا مدیون پذیرندگان عطا بدانند و با آنان بزرگوارانه و از روی احترام و تکریم برخورد کنند.منبع: حکمت های حسینی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام حسین علیه السلام)، جواد محدثی.

امام حسین (علیه السلام) فرمودند:انَ المؤمِنَ لا یُسیءُ و لا یَعتَذِرُ، والمُنافِقُ کلَ یومٍ یسیءُ و لا یَعتَذِرُ، وَ المُنافِقُ کُلَّ یَومٍ یُسیءُ وَ یَعتَذِرُ؛
همانا مؤمن، نه بد می کند و نه (از بدی خویش) عذرخواهی می کند. اما منافق، هر روز بد می کند و پوزش می خواهد.تحف العقول، ص 177

شرح حدیث:

کار زشت و ناپسند، چنان با فطرت سلیم انسانها ناسازگار است که حتی مرتکبان آن هم می کوشند با عذرخواهی، وجهه و آبروی خود را حفظ کنند.گاهی معذرت خواهی دشوار است و برای کسانی که روح تکبر دارند، ناشدنی است. از این رو، خلاف می کنند و عذرخواهی هم نمی کنند.فرق مؤمن و منافق، به تعبیر امام حسین(علیه السلام) این است که مؤمن سعی می کند گفتار و رفتار ناپسندی نداشته باشد، تا به خاطر آن مجبور به پوزش خواهی هم نشود. اما منافق، پیوسته بد می کند و در پی آن عذرخواهی می کند. روشن است که عذرخواهی منافقان از نفاق درونی شان سرچشمه می گیرد و از صمیم قلب نیست، چون اگر واقعاً زشتی کار بد را قبول داشتند، از انجام و تکرار آن پرهیز می کردند، تا مجبور به عذرخواهی نشوند.آن که پیوسته بد می کند و پیوسته پوزش می خواهد، گرفتار نوعی نفاق است.آدم عاقل، بی احتیاطی و ناپرهیزی نمی کند تا بیمار نشود و به پزشک و دارو و درمان هم محتاج نشود.ترک کارهای بد که از «عذرخواهی» پیشگیری می کند، نشانه ی خردمندی و ایمان است.کار بد نکنیم، تا مجبور به عذرخواهی نشویم.

منبع: حکمت های حسینی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام حسین علیه السلام)، جواد محدثی.

السلام علیک یا ابا عبدالله، السلام علی الشیب الخضیب

السلام علی الثغر المقروع بالقضیب …

از امام حسین(علیه السلام) درباره شریف ترین مردم پرسیدند. آن حضرت فرمودند:مَنِ اتَّعَظَ قَبلَ اَن یوعَظَ، وَ استَیقَظَ قَبلَ اَن یوقَظَ؛
کسی که پیش از آنکه پندش دهند، پند پذیرد و پیش از آنکه بیدارش کنند، بیدار شود.موسوعة کلمات الامام الحسین(علیه السلام)، ص 743

شرح حدیث:

• دنیا سراسر پند است، اگر انسان گوش پندشنو داشته باشد.جهان و تاریخ، سراسر عبرت است، اگر انسان چشم عبرت بین داشته باشد.
• آگاهان و بیداردلان، از در و دیوار، از کاخ و کوخ، از مرگ و بیماری انسانها، از طلوع و غروب قدرتها، از شکست و پیروزی انسانها، از عزّت و ذّلت اقوام، از فضای گورستان و خفتگان در قبرها، از بی وفایی مال و مقام و ثروت، «پند» می گیرند.نیازی نیست که ما را پند دهند.
  
• در هر چیز موعظه و هشدار است.
• خدا نکند کسی خود را به خواب بزند، که بیدار کردنش بسیار دشوار و گاه ناممکن است.آیا مرگ هر یک از آشنایان و عزیزان، یک بیدارباش نیست؟
• کاش انسان به مرحله ای از خودآگاهی و بصیرت و هشیاری برسد که «پیام» ها را درک کند و «هشدار» ها را بشنود و بداند که «زنگها برای که به صدا درآمده اند؟»
• خدایا، پند و موعظه را محبوب ما بگردان.پیش از آنکه مرگ، ما را بیدار کند، ما را از خواب غفلت بیدار کن.منبع: حکمت های حسینی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام حسین علیه السلام)، جواد محدثی

احادیث امام حسین علیه السلام: عامل گریستن چشمها و ترس دلها

امام حسین (علیه السلام) فرمودند:بُکاءُ العُیونِ وَ خَشیَةُ القُلوبِ مِن رَحمَةِ اللهِ؛

گریستن چشمها و ترس دلها از رحمت خداست.جامع الأخبار، ص97

شرح حدیث:

• چشم گریان، چشمه ی فیض خداست…
  
• .در احادیث آمده، خشکیدن اشک به خاطر «قساوت» دل است و قساوت دل به خاطر گناهان بسیار(میزان الحکمه، حدیث 16999: امام علی علیه السلام می فرماید: «اشک چشم فرو نمی خشکد مگر به دلیل سنگدلی و سنگدلی جز به خاطر گناهان بسیار نیست».).
• از این رو، دلی که خدا را بشناسد و به رحمت او امیدوار و از عقوبتش بیمناک باشد، از حالت «خشیت» برخوردار است.
  
• این حالت قلبی و درونی، چشم را اشکبار می سازد و بنده را در دل شب به مناجات و دعا و تضرّع به درگاه خدا می کشاند و فیضهای معنوی بسیار، از این رهگذر به بنده مؤمن می رسد.
•  به قول صائب تبریزی:در سیاهی می توان گل چید از آب حیات/ گریه را باشد اثر، دامان شبها بیشتر
• صاحبان قلبهای خاشع و چشمهای پراشک از خوف خدا، به گنجینه ای دست یافته اند که بسی گرانبهاست و دامان آنان را از گوهرهای رحمت الهی سرشار می سازد.
• اما وقتی معصیت زیاد شود و گناه عادی گردد، چشم هم می خشکد و حالت گریه و تضرّع رخت برمی بندد و نه حال دعایی می ماند و نه شوق مناجاتی و نه لذّتی از عبادتی.
• عصیان و گناه، پرتگاه دل ماست/ مسدود به روی عقل، راه دل ماست
• خشکیدن اشک گرم از چشمه چشم/ گویای سقوط پایگاه دل ماست(از جواد محدثی)
• یاد کردن از مرگ و قبر و قیامت و دشواریهای عالم پس از مرگ و مواقف هولناک صحرای محشر و حسابرسیِ دقیق خداوند نسبت به اعمال بندگان و به یاد آوردن پرونده سیاه اعمال و طومار بلند گناهان و خطاها، دل را نرم می کند و خشوع و خشیت می آورد.
• در سایه ی خشیت از خدا، به چشمه ی اشک گرم برسیم.منبع: حکمت های حسینی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام حسین علیه السلام)، جواد محدثی.

صلی الله علیک یا ابا عبدالله الحسین

السلام علیکم و رحمة الله و برکاته

سخنان تکان دهنده ی امام حسین در روز عاشورا

حسين بن على عليه السلام سخنورى توانا بود. او در خانه وحى كه فرشتگان آسمان و پيشاپيش آنان پيام‏ آور وحى در آمد و شد بودند پرورده شد. روزى كه ديده به جهان گشود نخستين سخن را از زبان رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم شنيد كه در گوش وى اذان گفت.

آموزگار او مادرش، فاطمه دختر پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم، بود. استادش، على بن ابى‏طالب، پدر بزرگوارش بود كه گوى سخنورى را از جهانيان ربوده است. از حضرت سيدالشهدا عليه السلام سخنان حكمت‏ آميز بسيارى به يادگار مانده است.

زيباترين بخش گفته‏ هاى وى سخنانى است كه در حماسه باشكوه عاشورا بيان فرموده است؛ و ما در اينجا تنها به نقل يكى از خطابه‏ هاى آن حضرت بسنده مى‏ كنيم.

بامداد روز عاشورا، حضرت در برابر انبوه سپاه دشمن ايستاد و چنين فرمود:

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذى‏ خَلَقَ الدُّنيا فَجَعَلَها دارَ فَناءٍ وَزَوالٍ، مُتَصَرِّفَةً بِأَهْلِها حالًا بَعْدَ حالٍ، فَالْمَغْرُورُ مَنْ غَرَّتْهُ وَالشَّقِىُّ مَنْ فَتِنَتْهُ، فَلا تَغُرَّنَّكُمْ هذِهِ الدُّنْيا، فَإِنَّها تَقْطَعُ رَجاءَ مَنْ رَكَنَ إِلَيْها وَتُخَيِّبُ طَمَعَ مَنْ طَمِعَ فيها وَأَراكُمْ قَدْ اجْتَمَعْتُمْ عَلى أَمْرٍ قَدْ أَسْخَطْتُمُ اللَّهَ فيهِ عَلَيْكُمْ. فأَعْرَضَ بِوَجْهِهِ الْكَريمِ عَنْكُمْ وَأَحَلَّ بِكُمْ نِقْمَتَهُ وَجَنَّبَكُمْ رَحْمَتَهُ فَنِعْمَ الرَّبُّ رَبُّنا وَبِئْسَ الْعَبْدُ أَنْتُمْ، أَقْرَرْتُمْ بِالطَّاعَةِ وَآمَنْتُمْ بِالرَّسُولِ مُحَمَّدٍ- صَلىَّ اللَّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ- ثُمَّ إنَّكُمْ زَحَفْتُمْ إِلى ذُرِّيَّتِهِ وَتُريدُونَ قَتْلَهُمْ، لَقَدِ اسْتَحْوَذَ عَلَيْكُمُ الشَّيْطانُ فَأَنْساكُمْ ذِكْرَ اللَّهِ الْعَظيمِ. فَتَبّاً لَكُمْ وَما تُرِيدُونَ، إنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ، هؤُلاءِ قَوْمٌ كَفَرُوا بَعْدَ إيمانِهِمْ فَبُعْداً لِلْقَوْمِ الظَّالِمينَ». «1»

سپاس خداى را كه دنيا را آفريد و آن را سراى نيستى و نابودى قرار داد. دنيا هر دم ساكنانش را ديگرگون سازد. فريب‏ خورده كسى است كه دنيا بفريبدش و بدبخت كسى است كه دنيا گمراهش سازد. مبادا فريب دنيا را بخوريد! زيرا كه دنيا از اعتمادكنندگانِ به خود مى‏ بُرد و هر كس را كه در آن طمع بندد نوميد مى ‏سازد.مى‏ بينم بر كارى گرد آمده‏ ايد كه خداى را بر خود به خشم آورده‏ ايد و آن كريمِ مهربان، روى از شما برتافته به عذاب خويش گرفتارتان ساخته است و از رحمت خود دور گردانيده است. پروردگار ما چه خوب پروردگارى است و شما چه بد بندگانى هستيد. شما پذيرفتيد كه خداى را فرمان ببريد و به پيامبر خدا، محمد صلى الله عليه و آله و سلم، ايمان آورديد، ولى اينك به جنگ فرزندانش آمده‏ ايد و آهنگ كشتن آنان داريد. به راستى كه شيطان بر شما چيره گشته و ذكر خداى بزرگ را از يادتان برده است. مرگ بر شما و آنچه مى‏ خواهيد. ما از خداييم و به سوى او باز مى‏ گرديم. اينان مردمى هستند كه پس از ايمان به كفر گرويدند. نابود باد ستمكاران!( 1). اعيان الشيعه، ج 1، ص 602؛ فرهنگ جامع سخنان امام حسين عليه السلام، مؤيدى، على، ص 466 و 467.