حلول ماه مبارک شعبان و میلاد با سعادت امام حسین علیه السلام

بر عموم مسلمین جهان و شیعیان آن حضرت مبارک باد

پيامبر اكرم (ص) با بيانات مختلف عواطف و علاقه عميق خويش نسبت به امام حسين را ابراز فرموده‏ اند. يكى از آنها كه در كتب معتبره آمده است و شيعه و سنّى آن را قبول دارند، روايتى است از پيامبر (ص) كه فرمود:
حُسَيْنٌ مِنّى‏ وَ انَا مِنْ حُسَيْنٍ، احَبَّ اللَّهُ مَنْ احَبَّ حُسَيْناً حُسَيْنٌ سِبْطٌ مِنَ الْاسْباطِ «1»
حسين از من است و من از حسين؛ خداى متعال دوست دارد كسى را كه حسين را دوست داشته باشد، حسين امّتى از امم (در خير) است.

فراز نخست اين روايت از دو قسمت تشكيل شده است. «حسين از من است. و من از حسينم.» سياق عبارت اقتضا مى ‏كند هر چه در يكى از آنها گفتيم در ديگرى نيز بگوييم. لذا برخلاف اين اقتضاء است كه بگوييم جمله «حسين از من است» يعنى حسين فرزند من است و جمله «من از حسينم» يعنى بقاى مكتب آسمانى من از حسين است كه يكى را به امر معنوى و ديگرى را به امر مادّى برگردانيم.
اين جمله طلايى معنايى عميق و مفهوم عالى ديگرى دارد كه فراتر از رابطه پدر و فرزندى است. اين جمله حاكى از يك ارتباط معنوى و يگانگى روحى است كه بر مبانى محكم فكرى استوار است. و بيانگر پيوند ناگسستنى اعتقادى و توافق فكرى كامل است كه هرگز از حب ذات نشأت نيافته؛ بلكه از حبّ رسالت، اشتراك در هدف و رضاى حضرت حق برخاسته است. مؤيد اين مطلب سخن پيامبر اكرم (ص) است كه در لحظات آخر عمر شريفشان به على (ع)، فاطمه، حسن و حسين (ع) فرمود:
انَا سِلْمٌ لِمَنْ سالَمْتُم، وَ حَرْبٌ لِمَنْ حارَبْتُمْ «2»
من در صلح و سازشم با كسى كه با شما در صلح و سازش باشد و در جنگ و ستيزم با كسى كه با شما در جنگ باشد.

يقيناً بين پيامبر (ص) و اهل‏بيت (ع) يك پيوند روحى و همفكرى كامل و تمام عيار حاكم بوده كه رسول خدا (ص) از آن وحدت با جمله «انَا سِلْمٌ لِمَنْ سالَمْتُمْ» خبر داده است. اين جمله بيانگر اين است كه طرز تفكّر و سلوك و روش اهل‏بيت (ع) همانند رسول خدا (ص) مى ‏باشد و هيچ تفاوتى ندارد؛ لذا جنگ با آنها جنگ با رسول خدا (ص) است.

حسین (ع) امتداد نور هدایت پیامبر(ص) است

بنابراين جمله «حُسَينٌ مِنّى‏ وَ انَا مِنْ حُسَينٍ» بدين معناست كه حسين (ع) با همان مظاهر و فضائل، مظهر اعلاى نبىّ مكرّم اسلام (ص) و امتداد نور ايشان است كه پس از غروب خورشيد نبوّت با اشعه نور وجود او تاريكى‏هاى جهالت روشن گرديد.
چنانكه پيامبر (ص) فرمود:
اهْتَدَوا بِالشَّمْسِ، فَاذا غابَتِ الشَّمْسُ فَاهْتَدَوا بِالْقَمَرِ، فَاذا غابَ الْقَمَرُ فَاهْتَدَوا بالزُّهْرَةِفَاذا غابَتِ الزُّهْرَةُ فَاهْتَدَوا بِالْفَرقَدَينِ؛ فَقيلَ يا رَسُولَ اللَّهِ! مَا الشّمْسُ؟ وَ مَا الْقَمَرُ؟ وَ مَا الزُّهْرَةُ؟ وَ مَا الْفَرْقَدانِ؟ قالَ: الشَّمْسُ انَا؛ وَالْقَمَرُ عَلِىٌ؛ وَالزُّهْرَةُ فاطِمَةُ؛ وَالْفَرْقَدانِ الْحَسَنُ وَالْحُسَيْنُ. «3»
راه خود را با آفتاب پیدا کنید و اگر آفتاب نبود با ماه و اگر ماه غایب شد با ستاره زهره و اگر ستاره زهره غایب شد با فرقدین (دو ستاره قطبى) راه خود را بیابید.گفته شد: یا رسول للّه‏ منظور از خورشید و ماه و زهره و فرقدین چیست؟ فرمود: آفتاب من هستم و ماه على و زهره فاطمه وفرقدین حسن و حسین هستند./موسسه تحقیقات و نشر معارف اهل بیت 

( 2)- ترجمة الامام الحسين( ع)، ابن عساكر، ص 146.

( 3)- مقتل الحسين( ع)، خوارزمى، ج 1، ص 162. پيامبر( ص) فرمود: براى راه يافتن به مقصد از نور خورشيد استفاده كنيد؛ وقتى خورشيد غايب شد از نور ماه بهره ببريد وقتى از آن محروم شديد از نور زهره استفاده كنيد وقتى زهره ناپديد شد از فرقدين( ستارگان نزديك قطب شمال) كمك بگيريد. كسى گفت: يا رسول الله مراد شما از خورشيد، ماه، زهره و فرقدين چيست؟ حضرت پاسخ داد: من خورشيدم و على ماه و زهره فاطمه است و حسن و حسين فرقدان هستند.