مرا غدیر نه برکه، که بیکران دریاست
علی نه فاتح خیبر،که فاتح دلهاست

مرا غدیر نه برکه، که خم جوشان است
علی نه ساقی کوثر،که کوثر عظماست

مرا غدیر نه یک برگ سرد تاریخ است
علی نه شافع محشر، که محشر کبراست

مرا غدیر حریم وصال محبوب است
علی نه همسر زهرا که کیمیای ولاست

مرا غدیر بود پایگاه دانش و دین
علی نه کاتب قرآن که آیت عظماست

مرا غدیر نه یک واژه در دل تاریخ
که جان پناه همه رهروان راه خداست

مرا غدیر نه یک روز اختلاف افکن
که همچو چشمه ی مبعث زلال وحدت زاست

مرا غدیر ندای بلند آزادی است
علی نه حامی بوذر که روح صدق و صفاست

مرا علی نبود خلقتی خدا گونه
چو غالیان نسرایم که مالک دو سراست

اگر نه عالم و عادل مرا نمی شاید
ستایمش که علی عالی و علی اعلاست

بخوان ز سوره انعام علت درجات
علی ز علم و عمل بر جهانیان مولاست

مگوکه مولد او کعبه شد که می گویم
به هر مکان که علی هست کعبه خود آنجاست

هر آن که دم زند از عشق آن ولی والا
علی صفت اگرش نیست، کار غرق خطاست

بخوان تو نامه مولا به مالک اشتر
که طرز فکر علی از خطوط آن پیداست

ببین که در دل آن رادمرد بی همتا
به یاد قسط و عدالت چه محشری بر پاست

بکوش رنگ علی گیری و صفات علی
هزار نکته باریک تر ز مو اینجاست

به سالروز امامت به جشن عید غدیر
که اشک شوق به چشمان عاشقان پیداست

گل (امید) به لب ها نشاندم و گفتم
خوشا دلی که در آن مُهر مهر میر ولاست

beytoote.com

 

 

 فعل مرا دیدی ولی چیزی نگفتی

بنده همان بنده ، خدا مثل همیشه

از ما توسل از تو لطف و دست گیری

آقا همان آقا ، گدا مثل همیشه

***

ممنون از اینکه دست ما را رو نکردی

مثل همیشه باز هم ستار بودی

چه خوب شد در معصیت مرگم نیامد

ممنون از اینکه باز با ما یار بودی

***

با این گناهانی که من انجام دادم

باور نمیکردم که دستم را بگیری

تو آن قدر لطف و کرامت پیشه ای که

روزی هزاران بار توبه میپذیری

علی اکبر لطیفیان

ghasemiyoon.ir

 

مشنو از نی چون حکایت می کند                    بشنو از دل چون روایت می کند

مشنو از نی، نی نوای بینواست                      بشنو از دل، دل حریم کبریاست

نی چو سوزد تلّ خاکستر شود                      دل چو سوزد خانـۀ دلـبر شود

نی زِ خود هرگز ندارد شور و حال                    دل  بـود مـرآت  نــور لایــزال

نی اگر پروردۀ آب وگِل است                         دست پـروده خـداونـدی، دل است

نی اگر بشکست بی قدر و بهاست                بشکند گر دل، خریدارش خداست

نی به هر دست و به هر لب آشناست            دل مکان و خانۀ خاص خداست

نی تهی دست است و بی قدر و بها              دل  بود  گنجینۀ  عشق  و  صفا

نی تهی مغز و درونش پر هواست                  دل تـجلـّی گاه عـرفان و ولاست

نـی تـو را از یاد حق  غافل  کند                     دل تو را بر قُرب حق  نائل  کند

نی چو بینم یادم آید نینوا                             دل شــود نـالان  بـه یـاد کـربـلا

از جفای نی دلم آتش گرفت                         کاش نی از ریشه آتش می گرفت

رفت بر نی رأس پر خـون حسین                    بود زینب پای نی در شور و شین

نی زِ حلقوم حسین خون می مکید                پـای نی زیـنب گریـبان می دریـد

دیـد بر نی چـون سر آن  حق پرست               سر به محمل زد جبین خود شکست

رفت نی در شام و در طشت طلا                   می خـورد نـی بر لـب  آن مـقـتدا

مـی زنـد نـی بـوسه بر دست یـزید                 لـیـک  آزرده  لـب  شـاه  شهــید

نی خورد چون بر لب و دندان او                      دل بسوزد بر لب عطشان او

ذره بس کن ماجرای نی نوا                          سوخت از این غم، دل خیر النساء

دیوان  امام خمینی(رحمه الله علیه)

رمضان شهر عشق و عرفان است . . . رمضان بحر فیض و احسان است

رمــضــــان، مــاه عــتــرت و قــرآن . . . گــــاه تــــجدید عهد و پیمان است

 

رمــضــان امــتــــداد جــــاده نــــور . . . در گذرگاه هــر مــــسلمــان است

رمــضــان چــلچــراغ نـــور افـشان . . . در شبــستان قلــب انـسان است

 

مـــاه تــحکــیــم آشنـــایــــى هـــا . . . مــاه تعــطیل قــهر و حرمان است

مـــاه شـــب زنــده دارى عـشــاق . . . مــاه بــیــدار بــاش وجــدان است

تا حُبّ علی بُود مرا در رگ و پوست                                      رنجم ندهد سرزنش دشمن و دوست

جز نام علی لب به سخن وا نکنم                                        «از کوزه همان برون تراود که در اوست»

****************

امام علی علیه السلام:

فخر كردن انسان به خودش، نشانه كم عقلى او مى باشد.

(اصول كافى، 1/27)

***************

آنجا که علی واسطه ی فیض خداست                         بر غیر علی هر که کند تکیه خطاست

با مدعیّان کور باطن گوئـیـد                            آنجا که خدا هست و علی نیست کجاست؟

**************

امام علی علیه السلام:

براى مۆدّب بودنت همین بس كه آنچه براى خود دوست ندارى، در حقّ دیگران روا ندارى .

(أمالى طوسى، 1/114)/ .tebyan.net

... .اگر چه همره زینب نبود ام بنین

ولی شنید و شکست از غم حسین کمرش

نبود تا که ببیند چگونه حرمله ها

زدند تیر، به چشم حسینی قمرش

نبود تا که ببیند چگونه ریخت زمین

به خاک علقمه ای وای پاره ی جگرش

نبود تا که ببیند بدون عباسش

چه آمده به سر خواهران خون جگرش

نبود شکر خدا ور نه شام را می دید

نبود صحنه بزم شراب در نظرش

اگر چه صورت او را کسی کبود ندید

به وقت دادن جان یک نفر نمانده برش “جواد حیدری”

… .روح آسمانی‏اش، در سایه سار کوثر، شاد و شفاعتش دستگیرمان باد.

خدا کند که کسی حالتش چو ما نشود
ز دام خال سیاهش کسی رها نشود

خدا کند که نیفتد کسی ز چشم نگار
به نزد یار چو ما پست و بی بها نشود

جواب ناله ی ما را نمی دهد “دلبر”
خدا کند که کسی تحبس الدعا نشود

شنیده ام که از این حرف، یار خسته شده
خدا کند که به اخراج ما رضا نشود

مریض عشقم و من را طبیب لازم نیست
خدا کند که مریضی من دوا نشود

ز روزگار غریبم گشته است معلوم
شفای ما به قیامت بجز رضا نشود…

“مثنوی شقشقیه”

علی (ع)فرمود :هان!ای ابن عباس                خدا داند که آن ملعون وسواس

چو پیراهن خلافت را به تن کرد                      خیانتهای بی حدی به من کرد

مقامم همچو سنگ آسیا ،بود                       به این مصداق او خود آشنا بود

منم سرچشمه هر علم و عرفان                    منم ، آیینه ی مفهوم ایمان

منم ، کوه ستبر برد باری                             که از دامان حلمم علم جاری

به پرواز کمالم ناتوان اند                                همان هایی که در نام عارفانند

به ظلم و جور عادت کرده بودند                       مرا منع از خلافت کرده بودند

تفکر می کنم در صبر و حمله                         چو یادم آید از این چند جمله

که با دست تهی از لشکر جنگ                       وبا این مردم هفتادو یک رنگ

وبا این ظلمت بی حد و محدود                        که پیران را به ناگه زود فرسود

جوانان را به یک شب پیر کرده                         اسیر ظلمتی شب گیر کرده

خوراک مومنین رنج است با مرگ                     چو باید تا خدا پل بست با مرگ

خدایا در گلویم استخوانی ست                       وگویا درمیان چشم خاری ست!

به غارت رفته میراثم خدایا                             خوداین را خوب می دانم خدایا !

*****

تعجب می کنم از مکر “بوبکر"                         نبود آن حرفها جز لافی از مکر

که تا وقتی که جان در سینه دارد                    خلافت را به نفعم وا گذا رد !!

خود این را بارهاو بارها گفت                           ولی وقتی که زیر خاکها خفت

دروغ محض او شد آشکارا                               "عمر” زد باتکبر تکیه برجا !!

خلافت را خشونت کرد بد نام                           چه بازیها که شد با اسم اسلام

حضورش موجب آزار مردم !                               نشد یک لحظه او غمخوار مردم

چه لغزشهای محضی کرددر دین                        و دائم معذرت از آن وازاین!!

شتر وقتی که سرکش می شود وای                   مهارش بینی اش را می دردوای

رهایش هم کنی سازد هلاکت                            امان از این همه درد و فلاکت

خداوندا به تو سوگند سوگند                               که مردم با” عمر” گمراه گشتند

ولی تنها تودانی سوز دردم                                 و می دانی به سختی صبرکردم

سرآمد لحظه تلخ خلافت !!                                 به پیشانی او مهر شقاوت !!

“فیا لله” از آن اعضای شورا                                  که می گفتند من هستم از آنها!

اگر بودم به مجلس های آنها                               تنفر داشتم از جمع” شورا “!!

شدم حاضر فقط در حد شرکت                             برای حفظ وحدت حفظ وحدت

و “سعد” از بس حسادت کرد برمن                        که آتش زد به ایمانش چو خرمن

هم او از جاده حق منحرف شد                             هم “ابن عوف “ازمن منصرف شد

چنان شد تا که شد “عثمان “خلیفه                       و دائم خوار وسرگردان خلیفه

اسیر زارسلطانش شکم بود                                 وهرچه خوار او شد باز کم بود

رسید آنجا به مقصد های پستش                          و می داند خداکج بود دستش

که بیت المال رابخشید یک شب                           به اقوام پلید خویش یارب

که اموال خدا را، سیر خوردند !                             وباقیمانده را دزدیده بردند !!

ولی وقتی که دورانش به سر شد                         ووقت عیش یارانش به سر شد

چنان آزرده شد از دست خوردن                             به صورت برزمین زد وقت مردن

*****

و ناگه رو به من کردند مردم !                                هجومی زشت آوردند مردم

شعار “یا علی” از سر گرفتند                                 مرا ازهرطرف در بر گرفتند

به زیر دست و پا هردو امیدم !                               که قومی را چنین وحشی ندیدم

دو پهلویم به سختی ضرب دیده                             و رنگ از چهره زردم پریده!!

به چاهی در ددل گفتم خدایا !                              خلافت را پذیرفتم خدایا !!

ولی آنها که پیمان سست بستند                          به باد ساده ای از پا نشستند

گروهی منشا ظلم و بلا شد                               گروه دیگری از دین جداشد

چه باید کرد بااین قوم نادام ؟ !                             که گویا هیچ نشنیدند “قرآن” !؟

یقول “"تلک الدارالآخرة"” را ؟!                              خطاب “متقین و العاقبة” را؟!

به دنیا هدیه کردند عشق بی حد                         وشیطان هم به زینت گولشان زد

*****

شکافد دانه را از روی احسان                              چه زیبا آفریده روح انسان!!

قسم بر ذات آن مولای ناظر !                               گر حاضر نبود این جمع حاضر

و گر عهدی گرفت از عالمانش                              نشاید صبر با این ظالمانش

که مظلومی گرسنه ظالمی سیر                        دگر این زندگی کرده مرا پیر!

خلافت را رها می ساختم من                            اگر چه ظاهرا می باختم من

که دنیای شما ارزش ندارد !!                             به آب بینی بز هم نماند

*****

علی(ع) جان صحبتت راقطع کردند                    الهی رو سیه محشور گردند !

چه دلگیر است شب آه از غریبی                     صدای ناله چاه از غریبی !!

علی(ع) بگذار راحت تر بگویم !!                       تمام غصه ها از سر بگویم

از آن یاران خواب آلوده گویم !!                         نفس های خیال آسوده گویم

همان هایی که بیعت کرده بودند                     به ظاهر فکر غیرت کرده بودند

یقین در شهر کوفه قحطسالی ست               که از مهر و وفا و مرد خالی ست

علی(ع) جان بگذریم از غصه و درد                  بیا صحبت کنیم از آن شب سرد

شب عاشق نمایی کردن از دل                      به ذکر نام تو دل بردن از دل

اگرچه شرم گفتن دارم از تو                           محال است اینکه دل بردارم از تو

تو مصداق “صراط المستقیمی “                    شهادت می دهم “نبا العظیمی”

علی(ع) جان عاشقانت مست مستند           صراط غیر تو با هم شکستند

بنوشان قطره ای از جام عشقت                  که افتاده “فنا ” در دام عشقت

 

زینب پوررحمتی مدرسه علمیه حضرت زهرا ( علیها السلام) شهرستان دورود

 

با دشمن غدار جدل باید کرد

این مشکل اقتصاد حل باید کرد

سال نود پنج ، به تعبیر “ولی”

با حوصله، اقدام و عمل بایدکرد

basijmadahan.ir

***************

همواره اقتصاد مقاوم شعارتان

دائم قلوبِ ما همه در انحصارتان

ای کاش در عمل نه به گفتارِ بی اساس

آقا … جواب داده شود انتظارتان

basijmadahan.ir

*********************

بیا تا اقتصادی تر شویم و کوری چشم منافق ها و آمریکا و اسراییل و بدخواهانمان کوشیم در راه مقاوم کردن این اقتصاد بی سر و سامان…تمام ملت ایران و دولت مردهایی که همیشه غیرتی دارند باید دست در دست و پر از احساس تکلیف و همه همدل همه یکرنگ کاری را به پایان برد ای مردم…
حمایت می کنیم از صنعت داخل از این خاک پر از حاصل از این منزل ز جان و دل برای اینکه ما دوریم از باطل.
نباید چشم ها را دوخت بر دست یهودی یا که نصرانی !
مسلمانان مسلمانی نگردد گم….
شعار بی ثمر کافیست.گفتن یا نگفتن مساله این نیست!
اکنون لحظه ی کار است …اقدام و عمل خوبند و مطلوبند و محبوبند و یک فرمان مکتوبند از آقای خوبی ها…
خداوندا به لطف حضرت زهرا نصیب ملت ما کن رهایی را از این صحرای پر کجدم…./ شعر ناب
…………………………………………………………
علی رفیعی وردنجانی پریش

يازينب كبري (سلام الله علیها )

روشن گر است ناله ي پشت شرارها

چون آفتاب در همه ی روزگارها

روشن تر است از همه ي روزها شبش

شب دیدنی ست جلوه ي شب زنده دارها

خاک رهش بلند که شد ، تربتش کنید

فرقی نمی کنند تراب نگارها

این است معجزش که دمی معجزه نکرد

از هیچ خلق سر نزد این گونه کارها

این شانه را به هیچ نبی ای نداده اند

که بارها بلند شود زیر بارها

یک ذره از تلألؤ خورشید کم نشد

ذره کجا و جلوه ي پروردگارها

این دشت با اراده ي زینب اداره شد

در دست جبر اوست همه اختیارها

زینب سواره است، اگرچه پیاده است

این ها پیاده اند، همین ها، سوارها

وا کرده است فکر کنم بال خویش را

بیهوده نیست این همه گرد و غبارها

آهش تمام لشگریان را مچاله کرد

از او گرفته اند ، نسب ذوالفقارها

گیسو اگر شتاب کند گیر می کند

یعنی به نفع نیست همیشه فرارها

(علی اکبر لطیفیان)