یکی از مسائلی که انسان در طول زندگی خویش با آن دسته و پنجه نرم می کند گرفتاریها و مشکلات است و آدمی گاه در میان انبوه این مشکلات طاقتش طاق شده و زبان به شکوه و شکایت گشوده و وجود آن را جز به ضرر و زیان خود نمی داند. امّا آیا در واقع همین طور است؟ گرفتاری ها صرفا به جهت اذیت و آزار انسان پیش آمده و عبث و بی فایده‌اند؟

فلسفه ابتلا

امیرالمومنین علیه السلام در یکی از نامه های خود که به عثمان بن حنیف فرماندار خویش در بصره نوشته اند این قانون بیولوژیک را گوشزد می کنند که : در ناز و نعمت زیستن و از سختیها دوری گزیدن ، موجب ضعف و ناتوانی می گردد و برعکس زندگی کرد در شرایط دشوار و سخت آدمی را چابک و نیرومند می سازد و جوهر هستی او را آبدیده و توانا می گرداند. آنگاه توضیح می دهد که شرایط ناهموار و تغذیه ساده از نیروی انسان نمی کاهد. درختان بیابانی که از مراقبت و رسیدگی مرتب باغبان محروم می باشند چوب محکمتر و دوام بشتری دارند و برعکس درختان باغستان که دائما مراقبت شده اند و باغبان به آنها رسیدگی کرده است نازک پوست تر و بی دوام ترند. ( نهج البلاغه/ نامه 45)

بلا ویژگی منحصر به فرد موجودات زنده

این خصوصیت مربوط به موجودات زنده بالاخص انسان است که سختی ها و گرفتاری ها مقدمه کمالها و پیشرفتهاست. ضربه ها جمادات را نابود می سازد و از قدرت آنها می کاهد ولی موجودات زنده را تحریک می کند و نیرومند می سازد. از این رو مصیبت ها و شدائد برای تکامل بشر ضرورت دارند و

صفحات: 1· 2