امیر المؤمنین (علیه السلام): اِنَّ اللّه‏ عَز َّوَ جَلَّ فَرَضَ عَلى اَئِمَّةِ الْعَدْلِ اَنْ يُقَدِّروا اَنْفُسَهُمْ بِضَعَفَةِ النّاسِ كَيْلا يَتَبَيَّغَ بِالْفَقيرِ فَقْرُهُ.

امام علی (ع) فرمود: خداوند عز و جل بر پيشوايان عادل واجب كرده كه سطح زندگى خود را با مردم ناتوان برابر كنند تا فقير به خاطر فقر خود برآشفته نشود.

کافی(الاسلامیه) ج 1 ، ص 411

 امام کاظم علیه السلام :

لایَدخُلُ الفَقرُ بَیتا فیهِ اسمُ مُحَمَّدٍ أو أحمَدَ أو عَلِیٍّ أوِ الحَسَنِ أوِ الحُسَینِ أو جَعفَرٍ أو طالِبٍ أو عَبدِاللّهِ أو فاطِمَةَ مِنَ النِّساءِ ؛

فقر وارد خانه اى نمى شود که در آن خانه نام محمّد ، احمد ، على ، حسن ، حسین ، جعفر، طالب ، عبداللّه یا فاطمه ، از نام هاى زنان ، باشد .

وسائل الشیعه ، ج 21 ، ص 396 .

حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) فرمودند:

هر که استغفار کند ، خدا برای او از هر غمی گشایش و از هر تنگنایی مفری پدید آرد. و او را از جایی که انتظار ندارد ، روزی دهد.

منبع : نهج الفصاحه حدیث 2941

امیرالمومنین امام علی علیه‌‌السلام فرمودند: هر که بـاز آیـد، خدا به او بازگردد و به جوارح او و جای جای زمین دستور داده شود که آبروی او را حفظ کنند و عیب‌هایش را بپوشانند و گناهانی که فرشتگان حافظ اعمال برایش نوشته‌‌اند از یاد آنان برده شود.

متن حدیث:

امیرالمؤمنین علیٌّ علیه‌‌السلام: مَن تابَ تابَ اللّه‌ُ علَیهِ، و اُمِرَتْ جَوارِحُهُ أنْ تَسْتُرَ علَیهِ ، و بِقاعُ الأرضِ أنْ تَکْتُمَ علَیهِ ، و اُنْسِیَتِ الحَفَظَهُ ما کانتْ تَکتُبُ علَیهِ.

“بحارالأنوار، جلد32، صفحه 28″

“مهم ترینِ آدابِ بیرون آمدن از میهمان سراى الهى در ماه رمضان”

روزه دار به خویش بنگرد و در واپسین لحظه هاى این ماه، خود را ارزیابى کند که تا چه اندازه به هدف این میهمانى الهى نزدیک شده است؟
آیا احساس مى کند که به یک دگرگونى معنوى دست یافته است، یا در همان نقطه اى مانده که در آغاز ماه رمضان بوده است؟

سیّد ابن طاووس رحمه الله، مى گوید:

پس بنگرد که هنگام ورود به میهمان سراى الهى و حضور در پیشگاه او ، چگونه بوده است و معرفت هاى خویش را نسبت به خداوند متعال و پیامبرش و ویژگانِ درگاهش و نیز مهم ترین کارهایى را که از تکالیف دنیوى و بزرگداشت هاى اخروى اوست ، ارزیابى کند .

[ آیا شناخت او نسبت به اینها و علاقه و اشتیاق و روى آوردنش به اینها و نشاط و کشش او به سوى اینها افزوده شده است ، یا حال او در کوتاهى و تدبیر ناشایست ، مثل آغاز ماه است؟

آیا نسبت به تدبیر الهى، در همه کارهایش حالت «رضا» داشته است؟ یا گاهى راضى بوده و گاهى از انتخاب خداوند در تدبیر کارش ، ناخرسند بوده است؟

توکّلش بر خداى متعال چگونه بوده است؟ آیا نهایت آرامش و قرار به آستان مولاى خویش را داشته ، یا در تکیه کردن به خدا ، گاهى نیازمند تکیه کردن به غیر خدا بوده و وابستگى هاى دنیایى اش را داشته است؟

سپردن کارها به سررشته دار کارش چگونه بوده …، چگونه با خداوند همدم بوده است؟

اطمینانش به وعده هاى خداى متعال و باورش به انجام گرفتن آن وعده ها چگونه بوده است؟ نیز برگزیدن خداى متعال بر غیر خدا به وسیله او چگونه بوده است؟

محبّتش به خداوند… ، و کوششش در جلب رضاى خداوند چگونه بوده است؟

اشتیاقش به رها شدن از سراى آزمون و رسیدن به منزلگاه هاى ایمنى از جفا ، چه سان بوده است؟

آیا از انجام دادن تکلیف ، احساس سنگینى مى کرده ، یا آن را از بزرگ ترین شرافت ها مى دانسته است؟

نیز نسبت به آنچه خداوند ، ناپسند دانسته (مثل: غیبت ، دروغ ، سخن چینى ، حسد ، ریاست طلبى و هر چه او را از صاحب دنیا و آخرتش باز مى دارد) ، چه حالتى داشته و چگونه آنها را ناپسند مى شمرده است؟

پس اگر دید که چیزى از بیمارى ها و نیّت هاى بد او ، همچنان بر جاى مانده و درمان این ماه با عبادتش، سودى نکرده است، پس بداند که گناه، از ناحیه خود اوست و بلا از سوى خودش است.
پس ، در پیشگاه خداوند ـ که مولاى اوست ـ بگرید و براى از بین بردن آن ، از رحمت خداوند ، مدد بخواهد.

? ماه خدا ج 2 ص 78

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمودند :

هر مسلمان بر مسلمان دیگر، شش حق دارد:

1) هنگام ملاقات بر او سلام نماید.

2) هنگام مریضى از او عیادت نماید.

3) وقتى عطسه زد او را به جمله یرحمک اللّه، دعا کند.

4) وقتى از دنیا رفت در مراسم او شرکت کند.

5)هنگامى که او را دعوت کرد،اجابت نماید.

6) آنچه براى خود مى خواهد، براى او هم دوست بدارد وآنچه براى خود نمى پسندد، براى او هم روا ندارد.

منبع : بحارالأنوار

رسول اکرم(صلی الله علیه و آله) فرمودند :

خانه اى که درآن قرآن فراوان خوانده شود ، خیر آن بسیار گردد و به اهل آن وسعت داده شود و براى آسمانیان بدرخشد چنان که ستارگان آسمان براى زمینیان مى درخشند.

منبع : کافى ج2، ص610

امام جعفر صادق علیه‌السلام به اسحاق بن عمار فرمود: ای اسحاق! از خدا چنان بترس که گویا او را می‌بینی که اگر تو او را نمی‌بینی، او تو را می‌بیند.

و اگر بپنداری که او تو را نمی‌بیند، کافری. و اگر معتقدی که تو را میبیند و با این حال گناه کنی و باز نافرمانی اش کنی، او را از همه بینندگان کوچک تر و بی ارزش تر قرار داده ای. 

متن حدیث: 

یا إِسْحَاقُ خَفِ اللَّهَ کَأَنَّکَ تَرَاهُ وَ إِنْ کُنْتَ لَا تَرَاهُ فَإِنَّهُ یرَاکَ وَ إِنْ کُنْتَ تَرَی أَنَّهُ لَا یرَاکَ فَقَدْ کَفَرْتَ وَ إِنْ کُنْتَ تَعْلَمُ أَنَّهُ یرَاکَ ثُمَّ بَرَزْتَ لَهُ بِالْمَعْصِیۀ فَقَدْ جَعَلْتَهُ مِنْ أَهْوَنِ النَّاظِرِینَ عَلَیکَ.

«بحارالانوار، ج۶۷، ص۳۵۵- کافی، ج۲، ص۶۷»

امام صادق (علیه السلام) می فرمایند:

خانه اى که در آن قرآن خوانده نمى شود و از خدا یاد نمى گردد، سه گرفتاری در آن خانه بوجود می آید :

1) برکتش کم شده،

2) فرشتگان آن را ترک مى کنند

3) و شیاطین در آن حضور مى یابند.(مجادلات و اختلافها را شیاطین در خانه ها ایجاد میکنند).

منبع : اصول کافى،ج۲،ص۴۹۹،ح۱