السلام علیک یا ابا عبدالله، السلام علی الشیب الخضیب

السلام علی الثغر المقروع بالقضیب …

از امام حسین(علیه السلام) درباره شریف ترین مردم پرسیدند. آن حضرت فرمودند:مَنِ اتَّعَظَ قَبلَ اَن یوعَظَ، وَ استَیقَظَ قَبلَ اَن یوقَظَ؛
کسی که پیش از آنکه پندش دهند، پند پذیرد و پیش از آنکه بیدارش کنند، بیدار شود.موسوعة کلمات الامام الحسین(علیه السلام)، ص 743

شرح حدیث:

• دنیا سراسر پند است، اگر انسان گوش پندشنو داشته باشد.جهان و تاریخ، سراسر عبرت است، اگر انسان چشم عبرت بین داشته باشد.
• آگاهان و بیداردلان، از در و دیوار، از کاخ و کوخ، از مرگ و بیماری انسانها، از طلوع و غروب قدرتها، از شکست و پیروزی انسانها، از عزّت و ذّلت اقوام، از فضای گورستان و خفتگان در قبرها، از بی وفایی مال و مقام و ثروت، «پند» می گیرند.نیازی نیست که ما را پند دهند.
  
• در هر چیز موعظه و هشدار است.
• خدا نکند کسی خود را به خواب بزند، که بیدار کردنش بسیار دشوار و گاه ناممکن است.آیا مرگ هر یک از آشنایان و عزیزان، یک بیدارباش نیست؟
• کاش انسان به مرحله ای از خودآگاهی و بصیرت و هشیاری برسد که «پیام» ها را درک کند و «هشدار» ها را بشنود و بداند که «زنگها برای که به صدا درآمده اند؟»
• خدایا، پند و موعظه را محبوب ما بگردان.پیش از آنکه مرگ، ما را بیدار کند، ما را از خواب غفلت بیدار کن.منبع: حکمت های حسینی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام حسین علیه السلام)، جواد محدثی