امروز که گذشت، فردا حتماً انجام می دهم، از فردا نمازم را سر وقت می خوانم، از فردا دیگر غیبت نمی کنم، فردا از فلانی حلالیت می طلبم، از شنبه رژیمم را شروع می کنم ،از فردا …. از شنبه …

فردا و شنبه هایی که گاه هیچ وقت نمی آیند.

حالتی که در بیشتر اوقات برای ما انسان ها به وجود می آید به طوری که می دانیم در کاری اشتباه می کنیم و قصد اصلاح کار اشتباه را هم داریم اما گویی توان تصمیم گیری و اقدام کردن را از دست داده ایم و هرگاه تصمیم به بازگشت می گیریم، وسوسه می شویم که هنوز فرصت بسیار است و به خود فرداهایی را که معلوم نیست کی می آیند وعده می دهیم.

لحظه ها پشت سر هم می آیند و می روند و ما اسیر کارهای دیگری هستیم. این حالت، ممکن است هم در کارهای مادی پیش آید و هم در کارهای معنوی. به این حالت «تسویف» یا «مطال» گفته می شود.

تسویف از ریشه ی سوف و به معنای تأخیر انداختن، مماطله و امروز و فردا کردن و کار امروز را به فردا انداختن است.