امام سجاد (عليه السلام) بسيار با فقرا و مستمندان مهربان و دلسوز بود و از اينكه يتيمان، بيچارگان، مستمندان، زمينگيرشدگان و همه بخت برگشتگان جامعه بر سفره اش بنشينند بسيار خشنود مى گرديد. او با دست خويش لقمه در دهان آنان مى نهاد[1]، همچنانكه شب ها غذا و هيزم را بر دوش خود به درب خانه ايشان حمل مى نمود.

مهربانى امام سجاد(عليه السلام) با مستمندان به اندازه اى بود كه هيچگاه از چيدن محصول نخلستان در شب خوشش نمى آمد؛ چون فقرا فقط روزها به نخلستان هاى در حال چيدن مى رفتند و چيدن محصول در شب باعث محروم شدن آنان مى گرديد. ايشان هنگامى كه خبردار شدند كارپرداز ايشان ميوه يك درخت را آخر شب چيده است به او فرمودند:

«ديگر چنين كارى نكن آيا نمى دانى كه پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) از اين كار نهى كرده و فرموده است: شاخه اى از خرما كه به مستمند داده شود همان حقى است كه در قرآن به پرداخت آن در روزِ دِرو امر شده است؟!»

[1] مناقب آل ابي طالب 166/4 و 167 از امام باقر(ع)