سوره هود/ آيه 42:

(وَ هِىَ تجْرِى بِهِمْ فى مَوْجٍ كالْجِبَالِ وَ نَادَى نُوحٌ ابْنَهُ وَ كانَ فى مَعْزِلٍ يَبُنىَّ ارْكب مَّعَنَا وَ لا تَكُن مَّعَ الْكَفِرِينَ)
«و آن كشتي، آنها را از ميان امواجي همچون كوه‌ها حركت مي داد؛ (در اين هنگام) نوح فرزندش را كه در گوشه‌اي بود صدا زد: «پسرم! همراه ما سوار شو، و با كافران مباش!»
 
سؤالي كه در مورد فرزند نوح ممكن است پيش آيد اين است كه چرا او در اين لحظه حساس تنها فرزند خود را مخاطب ساخت، نه همه مردم را؟
اين ممكن است به خاطر آن باشد كه او وظيفه دعوت عمومى اش را انجام داده بود، ولى درباره فرزند وظيفه سنگين ترى داشت و آن وظيفه ابوت[پدري] علاوه بر «نبوت» بود. به همين دليل براى اداى اين وظيفه در آخرين لحظه روى فرزندش تاكيد بيشتر مى كرد.
احتمال ديگرى با توجه به گفته بعضى از مفسران نيز وجود دارد كه فرزند نوح در آن موقع نه در صف كفار قرار داشت و نه در صف مؤمنان. و جمله «و كان فى معزل» (او در گوشه تنهائى قرار گرفته بود) را دليل بر آن دانسته اند، گرچه به حكم قرار نگرفتن در صف مؤمنان مستحق مجازات بود ولى كناره گيري اش از صف كفار ايجاب مى كرد كه مورد محبت و لطف بيشترى از طريق تبليغ قرار گيرد، به علاوه اين جدائى از صف كفار اين فكر را براى نوح به وجود آورده بود كه شايد از كار خود پشيمان شده باشد.
اين احتمال نيز با توجه به آيات آينده وجود دارد كه پسر نوح با صراحت مخالفت با پدر نمى كرد بلكه به صورت منافقان بود، و در برابر او گاه اظهار موافقت مى نمود، به همين دليل نوح درباره او تقاضاى نجات از خدا كرد.
 
منبع:
تفسير نمونه ج9 ص104و105