اولا: اين نحوه عزاداري با تاسي از ائمه اطهار عليهم السلام انجام مي شود و آن بزرگواران نيز از ابتداي محرم شروع به عزاداري مي كردند چنانكه امام رضا (ع) مي فرمايند: كان أبي إذا دخل شهر المحرم لا يري ضاحكا و كانت الكآبة تغلب عليه حتي يمضي منه عشرة أيام فإذا كان يوم العاشر كان ذلك اليوم يوم مصيبته وحزنه وبكائه ويقول: هو اليوم الذي قتل فيه الحسين صلي الله عليه.
يعني: وقتي ماه محرم فرا مي رسيد در پدرم امام كاظم عليه السلام آثار شادي ديده نمي شد و همواره غمگين بودند ، روز دهم ، روز مصيبت و اندوه و گريه او بود و مي فرمود : در اين روز بود كه حسين عليه السلام را به شهادت رساندند. (1)
ثانيا: اينگونه نيست كه بعد از عاشورا وشهادت امام حسين (ع) عزاداري نشود يا كمتر شود بلكه اين عزاداري ها نه تنها تا آخر محرم بلكه تا اربعين امام حسين(ع) نيز ادامه دارد و در اربعين به اوج شكوه و عظمت خود مي رسد به طوري كه حتي گاها عزاداريهاي اربعين از ايام محرم هم بيشتر مي باشد. تا آنجا كه زيارت امام حسين (ع) در اربعين واقامه عزا در كنار آن حضرت جزو نشانه هاي يك شيعه واقعي لقب مي گيرد. چنانكه در روايتي امام حسن عسكري (ع) بدان اشاره كرده و مي فرمايد: «علامات المؤمنين خمس: صلاةُ الإحدي و الخمسين، و زيارةُ الاربعين، والتـَختم في اليَمين، و تـَعفيرُ الجبين، و الجهر بِبِسم الله الرحمن الرحيم: علامات مؤمن پنج چيز است: اقامه پنجاه و يك ركعت نماز در شبانه روز (هفده ركعت واجب و سي و چهار ركعت نافله)، زيارت اربعين، انگشتر به دست راست كردن، جبين را در سجده بر خاك گذاشتن، در نماز بسم الله الرحمن الرحيم را بلند گفتن.»(2) //shahrekhabar.com

پي نوشت
1. امالي صدوق، ص 78 و بحار الانوار، ج 44 ص 284.
2. تهذيب الاحكام، شيخ طوسي، ج۶، ص۵۲؛وسائل الشيعه، شيخ حر عاملي، ج۱۰، ص۳۷۳، ح1