محقق: رضوان میرزایی

استاد راهنما: حسین جزایری

استاد داور: محمدباقر نظری

مدرسه علمیه : فاطمیه خرم آباد

چکیده

  پرهیزکاری و خویشتن داری، انضباط درونی، پروا داری، حیا از ارتکاب گناه به منظور خوشنودی خداوند تقوا نامیده می شود. تقوا یعنی مراقبت نفس بر انجام دستورات خداوند و بازداشتن از گناه و معصیت است، انسان است، انسان متقی، نگهبان کرامت الهی، پاسدار ارزشهای متعالی و حافظ شخصیت معنوی خود از خطا و خطر است. در تقوا به دو جهت مثبت و منفی به طور کامل توجه می شود، چیزهایی که کمال و روشنایی و خوبی است و باید انجام داد، و چیزهایی که کاستی و ظلمت و پلیدی است و باید ترک کرد. این عامل درونی، اعمال و کردار و اخلاق و نیت انسان را تحت مراقبت و نظارت شدید قرار داده، بر انجام خواست خداوند دستور می دهد و از معصیت بلکه از آنچه که ممکن است گناه باشد، باز می دارد. تمام تلاش ها و خواستها و انگیزه های آدمی با این عمل درونی در جهت معین الهی قرار می گیرند. تقوا کلیه فعالیتهای انسان را از گناه و شرک تطهیر می کند، این عامل درونی، معلول ایمان و وابستگی معنوی انسان به خداوند است، که پس از معرفت به خدای سبحان حاصل می شود. تقوا، قوی ترین عامل درونی در تربیت انسان است، تقوا مثل حیات است که در تمام اعمال و کردار و نیت انسان باید جاری باشد، تقوا حالت معنوی انسان است. [1] محور همه چیز در اسلام تقواست. امام جمعه مکلف است که در خطبه نماز جمعه مردم را به تقوا دعوت کند، اگر امام جمعه این کار را نکند، خطبه اش اشکال پیدا می کند، معیار فضیلت در نزد خدا تقواست، « ؤنَّ أکرَمَکُم عِندَاللهِ أتقاکُم»[2] معیار قبولی اعمال و هدایت یافتن از قرآن تقواست.

      تا تقوا نباشد انسان پاک نمی شود. و تا طهارت حاصل نکند در حریم قرآن راه پیدا نمی کند، و او حافظ و مفسر قرآن باشد. تا پا نباشد نمی تواند در حریم قرآن وارد شود. بنابراین مبنای بهره برداری از قرآن تقواست. همینطور مبنای معرفت، و سرّ دین که انسان از جانب خداوند سبحان توفیق حق بینی، نسبت به انسان و جهان و خدا حاصل کند تقواست.[3]

    « ؤن تَتَّقوا اللهَ یَجعَل لکُم فُرقاناً»[4] خداوند در قرآن می فرماید: اگر انسان با تقوا باشد برای او »فرقان» حاصل می شود، عملش قبول می شود، و لیاقت قرب الهی را پیدا می کند.

[1] واثقی راد، محمد حسین، اخلاق و تربیت اسلامی، ص199-200.

[2] سوره حجرات، آیه 13.

[3] موسوی تبریزی، محسن، تقوی و اخلاق قرآنی، ص40و41.

[4] سوره انفال، آیه 29.