——————————————————————————–
امام باقر (علیه‌السلام) فرمودند: خداوند برای هر کسی، روزیِ حلالی مقرر داشته که به سلامت، به او خواهد رسید.
——————————————————————————–

امام علی (علیه‌السلام) فرمودند:
از جمله اندرزهای لقمان به فرزندش این بود که: فرزندم؛ کسی که در به دست آوردن روزی، یقینش به خدا اندک و نیتش به روزی‌رسان سست است، باید از این نکته عبرت آموزد که خداوند تبارک و تعالی، او را در سه مرحله از خلقتش روزی داد، بدون آن که خودش در آن‌ها تلاش و تدبیری داشته باشد.

پس، خداوند تبارک و تعالی در مرحله چهارم نیز روزی او را خواهد داد … مرحله اول در رحم مادرش … و مرحله دوم از شیر مادرش بود … و مرحله سوم از درآمد والدینش روزی او را داد … تا آن که بزرگ و فهمیده شد و مستقلاً به کسب درآمد پرداخت. در این هنگام، بر خود سخت گرفت و به پروردگارش بدگمان شد و از ترس تنگدستی و یقین نداشتن به جایگزین کردن نعمت از سوی خداوند تبارک و تعالی، حقوق خدا و مردم در مال خود را نادیده گرفت و خود و خانواده‌اش را در سختی و تنگنا قرار داد. (الخصال: 122/114)

امام علی (علیه‌السلام) فرمودند:
عِیالُهُ الخَلائقُ، ضَمِنَ أَرزاقَهُم، و قَدَّرَ أَقْواتَهُم؛

خلایق، نان‌خورهای خدایند. خداوند، روزی‌های آن‌ها را ضمانت و خوراکشان را مقدر کرده است. (نهج‌البلاغه، خطبه 91)

امام علی (علیه‌السلام) فرمودند:
فهذا غُرابٌ و هذا عُقابٌ، و هذا حَمامٌ و هذا نَعام، دَعا کُلَّ طائرٍ باسمِه، و کَفَلَ لَهُ برزقِهِ؛

این کلاغ است و آن یکی عقاب، این کبوتر است و آن دیگری شترمرغ. (خداوند) هر مرغی را به نامی خوانده و روزی او را ضمانت کرده است. (نهج‌البلاغه، خطبه 185)

امام علی (علیه‌السلام) فرمودند:
و قَدَّرَ الأرزاقَ فَکَثَّرَها و قَلَّلَها، و قسم‌ها علی الضِّیقِ و السَّعَة، فَعَـدَلَ فیها لِیَبتَلِیَ مَن أرادَ، بِمَیسورِها و مَعسورِها، و لِیَختَبِرَ بذلکَ الشُّکرَ و الصَّبرَ مِن غنی‌ها و فَقیرِها؛

روزی‌ها را مقدر فرمود و آن گاه، آن‌ها را زیاد و کم و به تنگی و فراخی عادلانه تقسیم کرد، تا هر که را بخواهد به وسعت روزی و یا تنگی آن بیازماید و از این طریق، سپاسگزاری و شکیبایی توانگر و تهیدست را به آزمایش گذارد. (نهج‌البلاغه، خطبه 91)

امام علی (علیه‌السلام) فرمودند:
اُنظُرُوا إِلی النَّملَةِ فی صِغَرِ جُثَّتِها، و لَطافَةِ هیئت‌ها، لا تَکادُ تُنالُ بلَحظِ البَصَرِ (النَّظَرِ) … مَکفُولٌ برِزقِها، مَرزوقةٌ بوَفقِه، لا یَغفُلُها المَنَّ، و لا یَحرِمُها الدَیَّانُ، و لَو فی الصَّفا الیابِسِ، و الحَجَرِ الجامِسِ؛

این مورچه [ها] را بنگرید که با آن همه کوچکی و ظرافت اندام، که تقریباً به چشم نمی‌آید … روزی‌اش تضمین شده و به او روزیِ فراخورِ حالش می‌رسد؛ [خداوند] منّان از او غافل نیست و [پروردگار] حسابگر، محرومش نساخته است، اگر چه در دل تخته سنگی صاف و خشک و یا در میان صخره‌ای سخت باشد. (نهج‌البلاغه، خطبه 185)

امام علی (علیه‌السلام) فرمودند:
اُطلُبُوا الرِّزقَ فإنّهُ مَضمونٌ لِطالِـبِهِ؛

روزی را بجویید؛ زیرا روزی برای جوینده آن، ضمانت شده است. (الإرشاد: 1/303)

امام علی (علیه‌السلام) فرمودند:
روزی دو گونه است؛ یک روزی که تو آن را می‌جویی و روزی دیگر که آن تو را می‌جوید، که اگر تو در پی آن نروی، آن در پی تو می‌آید. پس غم سالت را بر غم روزت افزون مکن. روزی هر روز، برای همان روز تو کافی است. اگر آن سال [که غم روزی‌اش را می‌خوری] از عمر تو باشد، خداوند متعال فردای هر روزی، قسمت آن روز را به تو خواهد داد و اگر آن سال از عمر تو نباشد، غم روزی آن را چرا می‌خوری؟ هیچ کس برای رسیدن به آنچه روزیِ توست، بر تو پیشی نگیرد و هیچ غلبه کننده‌ای در به چنگ آوردن روزیِ تو، مغلوبت نکند و رزقی که برایت مقدر شده بی درنگ به تو برسد. (نهج البلاغة: الحکمة 379)

           
امام باقر (علیه‌السلام) فرمودند:
مُروا شیعَتَنا بِزیارَةِ قَبرِ الحُسَینِ علیه السلام فَاِنَّ اِتْیانَهُ یَزیدُ فِی الرِّزْقِ وَ یَمُدُّ فِی الْعُمْرِ وَ یَدْفَعُ مَرافِعَ السُّوءِ و اِتیانُهُ مُفْتَرَضٌ عَلی کُلِّ مُۆمِنٍ یَقِرُّ لِلحُسَینِ بِالإِمامَةِ مِنَ اللَّهِ؛

شیعیان ما را به زیارت قبر حسین بن علی (علیه السلام) فرمان دهید؛ زیرا زیارت آن حضرت، روزی را زیاد و عمر را طولانی و بدی‌ها را دور می‌سازد و رفتن به زیارتش بر هر مۆمنی که امامت امام حسین (علیه‌السلام) را پذیرفته است، واجب است. (کامل الزیارات، ص 284)

امام باقر (علیه‌السلام) فرمودند:
اَلزَّکاةُ تَزیدُ فِی الرِّزْقِ؛

زکات دادن، روزی را زیاد می‌کند. (امالی طوسی، ص 296)

امام باقر (علیه‌السلام) فرمودند:
لَیْسَ مِنْ نَفْسٍ اِلّا وَ قَدْ فَرَضَ اللَّهُ لَها رزق‌ها حَلالاً یَأتیها فی عافیَةٍ وَ عُرِضَ لَها بِالْحَرامِ مِنْ وَجْهٍ آخَرَ فَاِنْ هیَ تَناوَلَتْ مِنَ الْحَرامِ شَیئاً قاصَّها بِهِ مِنَ الْحَلالِ الَّذی فَرَضَ اللَّهُ لَها وَ عِنْدَ اللَّهِ سِواهُما فَضْلٌ کَبیرٌ؛

خداوند برای هر کسی، روزیِ حلالی مقرر داشته که به سلامت، به او خواهد رسید. از طرف دیگر، روزی حرام نیز در دسترس او قرار داده است که اگر انسان، روزی خود را از آن حرام به دست آورد، خداوند در عوض، روزی حلالی را که برای او مقدر کرده است، از او باز خواهد داشت و غیر از این دو روزی (حلال و حرام)، روزی‌های فراوان دیگری نیز نزد خداوند هست. (بحارالأنوار، ج 5، ص 147، ح 6)

امام حسن (علیه‌السلام) فرمودند:
لَیْسَتِ العِفَّةُ بِدافِعَةٍ رِزْقاً وَ لَا الْحِرْصُ بِجالِبٍ فَضْلاً فَاِنَّ الرِّزْقَ مَقْسومٌ وَ اسْتِعْمالُ الْحِرْصِ اسْتِعْمالُ الْمَآثِمِ؛

نه پاکدامنی، روزی را از انسان دور می‌کند و نه حرص، روزی زیاد می‌آورد؛ چون روزی، قسمت شده است و حرص زدن باعث مبتلا شدن به گناهان می‌شود. (تحف العقول، ص 234)

امام سجاد (علیه‌السلام) فرمودند:
اَللَّهُمَّ… وَصُنْ وَجْهی بِالْیَسارِ وَ لا تَبْتَذِلْ جاهی بِالْاِقْتارِ فَاَسْتَرْزِقَ اَهْلَ رِزْقِکَ وَ اَسْتَعْطیَ شِرارَ خَلْقِکَ، فَاُفْتَتَنَ به حمدِ مَنْ اَعطانی وَ اُبْتَلی به ذمِّ مَنْ مَنَعَنی وانتَ مِنْ دونِهِم وَلیُّ الإِعطاءِ وَ الْمَنْعِ؛

خدایا… با توانگری آبرویم را نگهدار و به تنگدستی، حرمتم را از بین مبر که بر اثر آن، از کسانی روزی بخواهم که روزی‌خوار تو هستند و از بندگان پست و بدکردار تو عطا و بخشش طلبم و در نتیجه، به ستایش آن که به من بخشیده و نکوهش آن که از من دریغ کرده است، گرفتار شوم. حال آن که بخشیدن و نبخشیدن، در حقیقت به دست توست. (صحیفه سجادیه، از دعای 20)

امام علی (علیه‌السلام) فرمودند:
دو نماز (ظهر با عصر و مغرب با عشا) را با هم خواندن، تعقیب بعد از نماز صبح و عصر، صله رحم، نظافت حریم خانه، همدردی و یاری نمودن برادر (دینی)، سحرخیزی در طلب روزی، استغفار، امانت‌داری، حق‌گویی، اجابت دعوت مۆذن، صحبت نکردن در توالت، ترک حرص، تشکر از ولی نعمت، پرهیز از قسم دروغ، شستن دست قبل از غذا، خوردن آنچه بیرون از سفره می‌افتد، روزی را زیاد می‌کنند و کسی که هر روز سی مرتبه خدا را تسبیح بگوید، خدای عزوجل، هفتاد نوع بلا را از او دور می‌کند که آسان‌ترین آن، فقر است. (خصال، ص 505)