بدیهی است که احادیث فراوانی در شناسایی شخصیت حضرت فاطمه ی زهرا علیها السلام، و منزلت و شؤونات آن حضرت در پیشگاه خدا و رسولش صلّی اللّه علیه و آله وجود دارد، تا جایی که بزرگانی از شیعه و سنّی، به منظور جمع آوری آن ها، کتاب های جداگانه ای را سامان داده اند. ما پیش از ورود به مباحث مورد نظر، ابتدا به ذکر چند روایت در این زمینه می پردازیم. این احادیث ـ که در کهن ترین منابع اهل سنّت مندرج است ـ نقش مهمّی را در زمینه ی شناخت آن حضرت علیها السلام ایفا می نماید.

فاطمه علیها السلام، سرور بانوان

در حدیثی که از پیامبر خدا صلّی اللّه علیه و آله نقل شده است، حضرتش می فرماید:

«فاطمة سیدة نساء أهل الجنّه»

«فاطمه سرور بانوان بهشتیان است».

این حدیث با تعابیر دیگری نیز از آن حضرت صلّی اللّه علیه و آله نقل شده است؛ مثلاً: در سخنی می فرماید:

«فاطمة سیدة نساء هذه الأُمّه»

«فاطمه سرور بانوان این امّت است».

در تعبیر دیگری می فرماید:

«فاطمة سیدة نساء المؤمنین»

«فاطمه سرور بانوان مؤمن است».

در سخن دیگری آمده است:

«فاطمة سیدة نساء العالمین»

«فاطمه سرور بانوان جهانیان است».

شایان ذکر است که این حدیث با الفاظ مختلف، در کتاب های: صحیح (تألیف: بُخاری)، المسند (تألیف: احمد بن حنبل)، الخصائص (تألیف: نَسایی)، المسند (تألیف: ابی داوود طیالسی)، صحیح (تألیف: مُسلم)، بخش فضائل الزهرا علیها السلام، المستدرک (تألیف: حاکم نیشابوری)، صحیح (تألیف: تِرمذی)، صحیح (تألیف: ابن ماجه) و دیگر منابع[1] آمده است.

بر اساس این سخنانِ پیامبر خدا صلّی اللّه علیه و آله که از منبع وحی سرچشمه می گیرد، حضرت فاطمه زهرا علیها السلام سرور بانوان جهانیان از پیشینیان و پسینیان است.

فاطمه علیها السلام، پاره تن پیامبر خدا صلّی اللّه علیه و آله

در حدیث دیگری که در منابع معتبر شیعه و سنّی آمده است، پیامبر خدا صلّی اللّه علیه و آله می فرماید:

«فاطمة بضعة منّی من أغضبها أغضبنی»

«فاطمه، پاره ی تن من است؛ هر کس او را به خشم آورد، مرا به خشم آورده است».

این حدیث، با همین متن، در کتاب صحیح (تألیف: بُخاری)[2] و دیگر مصادر دیده می شود.

در تعبیر دیگری پیامبر خدا صلّی اللّه علیه و آله فرمود:

«فاطمة بضعة منّی یریبنی ما أرابها و یؤذینی ما آذاها»

«فاطمه، پاره ی تن من است؛ مرا آشفته می کند، هر آن چه او را آشفته کند و مرا ناراحت می سازد، هر چه که او را ناراحت کند».

این تعبیر در کتاب های صحیح (تألیف: بُخاری)، مسند (تألیف: احمد بن حنبل)، صحیح (تألیف: ابی داوود)، صحیح (تألیف: مُسلم) و دیگر مصادر آمده است.[3]

صفحات: 1· 2