برخى از عوامل آرامش و رفع استرس از ديدگاه قرآن عبارت است از:

- ايمان: انسان مؤمن كه بنيان هاى اعتقادى خويش را مستحكم و خلل ناپذير بنا نهاده و در مقام عمل تنها به انجام تكاليف الهى نظر دارد، هيچ گاه هراس و اندوهى به قلبش راه نمى يابد; زيرا نه خود را مالك ثروت ونه صاحب اختيار در تصميم گيرى ها مى بيند؛ بلكه او تنها امانت دار در برابر خداوند بر زمين بوده و موظف به شناخت خير و شر بر اساس دستورات خداوند است؛ اما انسان بى ايمان از اين پشتوانه مستحكم روحى و روانى محروم است و تنها و سرگردان در زمين رها مى ماند: « ذلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ مَوْلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَ أَنَّ الْكافِرِينَ لا مَوْلى‏ لَهُم؛چرا كه خدا سرپرست كسانى است كه ايمان آورده اند، ولى كافران را سرپرست و ياورى نيست…» (محمد/11)
- ياد خدا:«أَلاَ بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئـِنُّ الْقُلُوب»(رعد،28)
- تقوا و توكل:«…وَ مَن يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا * وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لاَ يَحْتَسِبُ وَ مَن يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَــلِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَىْء قَدْرًا؛ و هر شخص از خداوند پروا كند خدا براى او راه بيرون شدنى قرار مى دهد، و از جايى كه حسابش را نمى كند، به او روزى مى رساند و هر كس بر خدا اعتماد كند او براى وى بس است. خدا فرمانش را به انجام رساننده است. به راستى خدا براى هر چيزى اندازه اى مقرّر كرده است»(طلاق/3)
- توبه:بازگشت مستمر انسان به سوى خداوند موجب تخليه روانى از فشار احساس گناه شده و حالت پاكى و طهارت نخستين را به او باز مى گرداند. اعتقاد انسان با ايمان به فضل و رحمت بى كران خداوند و امكان محو شدن تمام و كمال همه گناهان در نهاد او آرامش بى كران مى آفريند: «قُلْ يَـعِبَادِىَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لاَ تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ؛ بگو: اى بندگان من كه بر سر خويشتن زياده روى داشته ايد، از رحمت خدا نوميد نشويد. درحقيقت خدا همه گناهان را مى­آمرزد كه او خود آمرزنده مهربان است»(زمر/53)
- صبر: بردبارى به تقويت شخصيّت و افزايش توانايى انسان در برابر سختى ها و بارهاى سنگين زندگى انجاميده و اعتدال روانى انسان را حفظ مى كند از اين روى خداوند به يارى جستن از صبر و نماز در مشكلات زندگى دعوت كرده است: «يَـأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلَوةِ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّـبِرِينَ؛ اى كسانى كه ايمان آورده ايد از شكيبايى و نماز يارى جوييدزيرا خدا با شكيبايان است»(بقره/153)
- نماز و نيايش: پيامبر گرامى اسلام(صلى الله عليه وآله وسلم) به هنگام سختى ها براى كسب آرامش به نماز پناه مى برد. اساساً دعا و نيايش به درگاه خدا آرامش­گر نگرانى مؤمنان است و هر گاه بندگان من از تو درباره من بپرسند، بگو من نزديكم و دعاى دعا كننده را ـ به هنگامى كه مرا بخواند ـ اجابت مى كند، پس آنان بايد فرمان مرا گردن نهند و به من ايمان آورند، باشد كه راه يابند.
بنابراين وقتي انسان رو به درگاه خدا مي‌كند، به باطل پشت کرده و به حق مي‌پيوندد، دل او زنده شده و به «حيات طيّبه» و زندگاني واقعي نايل مي‌شود.
در حديث قدسي خداوند فرمود: هر كه مرا در ميان مردمان ياد كند من او را در ميان فرشتگان ياد مي‌كنم.( اصول کافی،ج 2، ص 499) با اين بيان معلوم مي‌شود كه ذكر به معناي ياد کردن است و اختصاصي به نام خاص ندارد و حوزة وسيعي را شامل مي‌شود. از امام محمد باقر ـ عليه السّلام ـ روايت شده كه: موسي كليم از پروردگارش پرسيد: آيا تو نزديكي تا با تو نجوا كنم يا دوري تا تو را ندا كنم؟ خداوند فرمود: أنا جليسُ من ذكرَي… من هم نشين كسي هستم كه مرا ياد كند. و آيات و روايات فراواني در اين زمينه وارد شده است که به علت اختصار از ذکر تمام آن ها صرف نظر مي شود.
ذكر خداوند علاوه بر اين كه از بزرگترين عبادات و بهترين نيكي‌هاست، وسوسه‌هاي شيطاني نفس و اضطراب و افسردگي و كسالت‌هاي روحي را برطرف مي‌كند و سرزمين روح و قلب آدمي را براي شكوفايي فضيلت‌ها آماده مي‌سازد. دل در پرتو ياد خدا به آرامش مي‌رسد و نگراني او از آيندة مبهم و تاريك به اميد و اطمينان تبديل مي‌شود