رسول خدا(صلی الله علیه و آله )را به غذایی دعوت کرده بودند و ما در خدمت آن بزرگوار برای صرف غذا می رفتیم که ناگاه حسن را دیدیم که در کوچه بازی می کرد، رسول خدا(صلی الله علیه و آله)که او را دید در جلوی مردم دوید و دست خود را گشود تا آن کودک را بگیرد و کودک نیز از این طرف و آن طرف می گریخت، و رسول خدا(صلی الله علیه و آله)را می خنداند تا اینکه کودک را گرفت و یک دست خود را بر چانه حسن گذارد و دست دیگر را بر بالای سر او نهاد آنگاه صورتش را نزدیک صورت کودک برده و او را بوسید، آنگاه فرمود:

«حسن منی و انا منه احب الله من احبه…» حسن از من است و من از حسن؛ کسی را که مــن دوســت دارم خــدا نیز دوســت دارد.»بحار الانوار، ج 43، ص 306.

 از کتاب لفتوانی-از علمای اهل سنت-روایت کرده که روزی رسول خدا(صلی الله علیه و آله)فرزندش حسن را طلبید:

پس رسول خدا(صلی الله علیه و آله)آغوش خود را برای گرفتن آن کودک باز کرد و کودک نیز آغوش خود را باز کرد و چون رسول خدا(صلی الله علیه و آله)او را در بر گرفت سه بار فرمود:

«اللهم انی احبه فاحبه و احب من احبه-ثلاث مرات » همان، ص 304.

(خدایا من او را دوست دارم پس تو هم او را دوست بدار و دوست دار هر کس که او را دوست دارد.)

**********************

 سلام برکسی که آبــروی تمــام سفـــره های اکرام و گشــاده دستــی های انفــاق است.

سلام بر لحظه‏ هایی که تـــو را آوردند!

سلام بر رسول اللّه‏ که میلاد تو را به درگاه پروردگار، تسبیح گفت و نام یگانه‏ ات را از دست جبرئیل گرفت و در گوش عصمتت زمزمه کرد!

سلام بر لبخنـــد ســرافراز علی علیه‏ السلام ، که در طلوع تـــو اتفاق افتــاد!

سلام بر اقیانــوس کرامت و سخاوتی که از دامان «کوثـر» و «ابوتــراب» برخاست.

********************************************

پـرتــویـــی از کلام نــورانــی امــــام حسن علیه السلام:

قیل له علیه السلام: فما الحلم؟ قال علیه السلام: کظم الغیظ و ملک النفس.

از حضرت امام حسن علیه السلام پرسیده شد که بردباری یعنی چه؟ فرمودند: بردباری عبارت از فرو بردن خشم و اختیار خودداشتن است.

قیل له علیه السلام: فما الشرف؟ قال علیه السلام: اصطناع العشیرة؟وحمل الجریرة.

از حضرت پرسیده شده بزرگواری چیست؟ فرمودند: احسان به قبیله و تبار و تحمل خسارت و جرم آنها.

قیل له علیه السلام: فما المروة؟ قال علیه السلام: حفظ الدین، و اعزازالنفس، ولین الکنف، و تعهد الصنیعة، و اداء الحقوق،والتحبب الی الناس.

از امام علیه السلام پرسیده شد که جوانمردی یعنی چه؟ فرمودند: جوانمردی عبارت است از حراست دین، و عزت نفس، و بانرمش برخورد نمودن و بررسی عملکرد خویش، و پرداخت حقوق و دوستی نمودن با مردم.

قیل له علیه السلام: فما الکرم؟ قال علیه السلام: الابتداء بالعطیة قبل المسئلة و اطعام الطعام فی المحل.

از امام حسن علیه السلام معنای کرامت و بزرگ منشی را پرسیدند؟فرمودند: بخشش پیش از خواهش و اطعام در هنگام قحطی.

***********************

تأملي در يك سخـــن حضـــرت

«إنَّ اللّهَ جَعَلَ شَهرَ رَمَضانَ مِضمارا لِخَلقِهِ فيَستَبِقونَ فيهِ بِطاعَتِهِ إلي مَرضاتِهِ، فسَبَقَ قَومٌ فَفازوا، و قَصَّرَ آخَرونَ فخابوا؛ خداوند ماه رمضان را ميدان مسابقه خلق خود قرار داد تا به سبب طاعت او به سوي خشنوديش از يكديگر سبقت گيرند. پس، گروهي پيشي گرفتند و كامياب شدند و گروهي عقب ماندند و ناكام گرديدند» (محمدي ري‌شهري، 1377، 8 : ح 14722 : 290)

در اين سخن حضرت نكته‌هاي وجود دارد كه اندكي در آن مكث مي‌كنيم:

 انسان‌ها با رقابت خو گرفته‌اند و دوست دارند گوي سبقت را از ديگران بربايند. خداوند به اين نياز انسان با جهت‌دهي معنوي آن پاسخ گفته است.
همان‌گونه كه در مسائل مادي، مانند افزايش ثروت، آسايش، دسترسي به امكانات و مانند آن تلاش صورت مي‌گيرد، در مسائل مرتبط با دين نيز نيازمند تلاش جانانه هستيم.
هر كس به اندازه همت خود برخوردار خواهد شد. زماني كه فرصتي فراهم مي‌شود، همه در دست يافتن به نتايج بالا مشترك‌اند، ولي به يك اندازه برخوردار نمي‌شوند؛ چون سطح تلاش آدميان با هم تفاوت دارد. 
مسير ارزش‌ها، مسير درجه‌بندي شده‌اي است و مي‌توان در همه آنها رتبه‌هاي بالاتري را از آنِ خود كرد. همه در مسير ماه رمضان قرار مي‌گيرند، ولي درجه رشد هر فرد در هر يك از ماه‌هاي رمضان عمرش با فرد ديگر، و حتي با خودش در مقايسه با سال‌هاي قبل و بعد از آن مي‌تواند متفاوت باشد. پس هيچ ماه رمضاني شبيه آن ديگري نيست و هر سال فرصت تازه‌اي است كه مي‌تواند كاملاً با پيش از آن متفاوت باشد.

بايد گاه از رقابت‌هاي دنيايي كه سراسر اضطراب و ناآرامي است، به سوي رقابت‌هايي از جنسي ديگر حركت كنيم تا از قيد و بند تلاش‌هاي يكسان رها شويم و  روح را در آسمان بزرگ معنويت پرواز دهيم
اگر لذت تجربه‌هاي معنوي را نچشيم، ممكن است به سوي لذت‌هاي معنوي بدلي، مانند آنچه در جامعه اتفاق مي‌افتد حركت كنيم. پس گرايش به عرفان‌هاي كاذب، محصول غفلت از اصالت‌هاي معنوي است.
يكي از منابع آرامش و لذت آدم‌ها، وقتي است كه به خود اختصاص مي‌دهند. بخشي از اين زمان مي‌تواند در كسب موقعيت معنوي بهتر هزينه شود كه سودآوري رواني خود را خواهد داشت و انسان را از رنج غفلت به گنج بيداري و حركت سوق مي‌دهد و رضايت خاطر بيشتري براي او فراهم مي‌كند. 
ماه رمضان را با ديگر ماه‌ها متفاوت بشماريم و در آن بيشترين همت را به سمت كاركرد مذهبي و توجه به داشته‌هاي معنوي خويش بگماريم تا تعادل ميان عملكرد مادي و معنوي در ما پديد آيد.
رضايت، احساسي سرشار از لذت و آرامش است. زماني كه از زندگي، دستاوردها، موفقيت­ها و اطرافيان خود احساس رضايت كنيم، آرامش بيشتري را تجربه خواهيم كرد و آن‌گاه كه در اثر ويروس مقايسه، ايدئال­گرايي و نديدن خود دچار نارضايتي مي­شويم، به بهداشت روان خود آسيب خواهيم زد. بخش زيادي از احساس رضايت، در نگرش و نگاه ما ريشه دارد. با كنار زدن ذهنيت­هاي منفي مي­توان نگاهي زلال و زندگي­آفرين داشت. 
 در رهنمودهاي ديني، سفارش­هاي زيبايي براي توليد احساس رضايت آمده است.
براي مثال، از ما خواسته شده در داشته­هاي مادي، پايين­تر از خود را معيار قرار دهيم تا احساس موفقيت را تجربه كنيم. همچنين توصيه به شكرگزاري، فني است كه ما را متوجه موهبت­ها مي­كند و تمرين تشكر از خداوند و هر كس كه لطفي در حق ما كرده است، در واقع نگاهي واقعي به دستاوردهاست. در سفارشي ديگر از ما خواسته شده در برابر آنچه از دست داده­ايم، تأسف بيهوده نخوريم و براي به دست آوردن، به اندازه كافي بكوشيم.

در نگاه توحيدي نيز، رضايت، از سپردن خود به خداوند پديد مي­آيد و راضي بودن به آنچه روزي و قسمت ما شده، نيازمند تمرين و تكرار است. اگر قرار است خود را با ديگران مقايسه كنيم، آن را در مسير معنوي جهت دهيم، نه مادي.

 ***********************

و اینــک!

و اینک! ما مدعیان پپروی از مکتب پر افتخارشان، در مقام عمل نیز باید اثبات کنیم و با سوال از خود، آیا ما پیرو واقعی هستیم؟ آیا کریم و سخاوت مندیم؟! آیا بخششی داریم؟ اگر می بخشیم بدون منت است؟ آیا شادی خود را با مستحقان و فقرا تقسیم می کنیم؟

 ***********************
از خــداونــد متعال خواستــاریـــم به یمــن قـــدوم مبـــارک امام حســن(علیه السلام)، در این ایــام پـــر از فیض و بــرکت، به همـــه ما توانایی و لیاقت دستگیـــری از مستمنـــدان و نیازمنــدان عطا فرماید و در قیامت و صحرای حشر و حساب و کتاب، در سفره حضرتشان میهمان باشیم و کریم اهل بیت، امام حسن علیه السلام شادی بخش دلهامان باشند.

امین یا رب العالمین

 ***********************

قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع) مَنْ صَامَ يَوْماً فِي الْحَرِّ فَأَصَابَهُ ظَمَأٌ وَكَّلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ أَلْفَ مَلَكٍ يَمْسَحُونَ وَجْهَهُ وَ يُبَشِّرُونَهُ حَتَّى إِذَا أَفْطَرَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مَا أَطْيَبَ رِيحَكَ وَ رَوْحَكَ مَلَائِكَتِي اشْهَدُوا أَنِّي قَدْ غَفَرْتُ لَهُ.

 امام صادق علیه السلام فرمودند:  كسى كه یک روز را در گرما روزه بگیرد و تشنگى را تحمل كند، خداوند هزار فرشته را بر او مى‏ گمارد تا دستهاى خود را بر روى او كشيده و او را بشارت دهند، و پس از آنكه افطار كرد خداوند می فرمايد: چقدر خوش بويى! اى فرشتگان من گواه باشيد كه من او را آمرزيدم .

 ثواب الاعمال و عقاب الاعمال ص ۵۲

قَالَ امیرالمؤمنین ع أُوصِيكُمْ بِخَمْسٍ لَوْ ضَرَبْتُمْ إِلَيْهَا آبَاطَ الْإِبِلِ لَكَانَتْ لِذَلِكَ أَهْلًا لَا يَرْجُوَنَّ أَحَدٌ مِنْكُمْ إِلَّا رَبَّهُ وَ لَا يَخَافَنَّ إِلَّا ذَنْبَهُ وَ لَا يَسْتَحِيَنَّ أَحَدٌ مِنْكُمْ إِذَا سُئِلَ عَمَّا لَا يَعْلَمُ أَنْ يَقُولَ لَا أَعْلَمُ وَ لَا يَسْتَحِيَنَّ أَحَدٌ إِذَا لَمْ يَعْلَمِ الشَّيْ‏ءَ أَنْ يَتَعَلَّمَهُ وَ عَلَيْكُمْ بِالصَّبْرِ فَإِنَّ الصَّبْرَ مِنَ الْإِيمَانِ كَالرَّأْسِ مِنَ الْجَسَدِ وَ لَا خَيْرَ فِي جَسَدٍ لَا رَأْسَ مَعَهُ وَ لَا [خَيْرَ] فِي إِيمَانٍ لَا صَبْرَ مَعَه

شما را به پنج چیز سفارش می کنم که اگر در طلب آنها متحمل رنج زیاد شوید سزاوار است:

 جز به خدا امیدوار نباشید .

 غیر گناه خود از چیزی نترسید.

اگر چیزی را بلد نیستید از گفتن نمی دانم خجالت نکشید.

اگر چیزی را نمی دانید در یادگیری آن خجالت به خود راه ندهید .

همواره صبر پیشه کنید که صبر در ایمان مانند سر در بدن است. بدنی که سر نداشته باشد خیری در آن نیست و ایمانی که صبر نداشته باشد نیز خیر ندارد.

نهج البلاغه صبحی صالح، ص482

مقام معظم رهبری دامت برکاته: حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها) حقیقتا مظلوم هستند، زیرا شرف همسری پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) درباره ایشان دارای ارزش مضاعف است.دیگران مشرف به شرف همسری پیامبر گرامی‌اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) شدند، اما رنج‌هایی که پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در عمده دوره رسالت خود به آنها مبتلا بودند، این رنج‌ها را ندیدند.پیامبرگرامی‌اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به مدت ۱۰ سال که در مدینه زندگی می‌کردند، دارای عزت، احترام و زندگی راحت نسبت به آن دوران بودند، اما حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها) دوران رنج و سختی‌های پیامبر گرامی‌اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله را تحمل کردند.نفس ایمان آوردن حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها) به پیامبر گرامی‌اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) مهم است؛ اولین کسانی که به پیامبر گرامی‌اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) ایمان آوردند، امام علی (علیه السلام) و حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها) بودند که امتیاز بزرگی است و ارزش بسیار بالایی دارد.عبور کردن و صرف نظر کردن از عقایدی که انسان، سال‌های متمادی با آنها زندگی کرده است، آسان نیست؛ اما حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها) با فطرت پاک خود، به حقانیت و صدق گفتار پیامبر گرامی‌اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) پی بردند.بخشش ثروت به زبان آسان است، اما این که انسان، همه ثروت خود را صرف کاری کند، کار آسانی نیست؛ حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها) همه ثروت خود را در راه ترویج اسلام و تقویت پیامبر گرامی‌اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) انفاق کردند.حضرت خدیجه (سلام‌الله‌علیها) دچار سختی‌ها و مشکلات طاقت فرسا شد که یکی از آنها ماجرای شعب ابوطالب است که سختی‌های زیادی در این دوران متحمل شد، اما ایمان خود را محکم نگه داشت./ ettelaat.com

1- رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم ) فرمود :« لكلّ شيء زكاة وزكاة الابدان الصيام »براي هر چيزي زكاتي است وزكات بدنها روزه است ( الكافي ، ج 4 ص 62 )

2- رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم ) فرمود :« الصوم جَُنَّة من النار »روزه سپر آتش ِ (جهنم ) است ( الكافي ، ج 4 ص 162 )

3- رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم ) فرمود :«طوبي لمن ظمأ او جاع لِلّه اولئك الذين يشبعون يوم القيامة »خوشا به حال كساني كه براي خدا گرسنه وتشنه شده اند اينان در روز قيامت سير خواهندشد.(وسائل الشيعه/ ج 7 ص 299)

4- رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) فرمود :«ان للجنة باباً يدعي الريان لايدخل منه الا الصائمون »براي بهشت دري است به نام ( ريان ) كه از آن فقط روزه داران وارد مي شوند.

( وسائل الشيعه ج 7 ص 295 )

5- امام علي (علیه السلام ) فرمود :« الصيام اجتناب المحارم كما يمتنع الرجل من الطعام والشراب »روزه پرهيزاز حرامها است همچنانكه شخص از خوردني و نوشيدني پرهيز مي كند

(بحارالانوار /ج 93 ص 249)

6- امام علي (علیه السلام ) فرمود :« صوم القلب خيرمن صيام اللسان وصوم اللسان خير من صيام البطن »روزه قلب بهتر از روزه زبان است و روزه زبان بهتر از روزه شكم است (غررالحكم /ج 1/ص 417)

7- حضرت فاطمه زهرا(سلام الله علیها) فرمود :«ما يصنع الصائم بصيامه اذ لم يصن لسانه وسمعه وبصره وجوارحه »روزه داري كه زبان وگوش و چشم وجوارح خود را حفظ نكرده روزه اش به چه كارش خواهدآمد.(بحار الانوار ج 93 ص 295)/ http://farhangi.whc.ir

امام باقر عليه السلام فرمود:

نگوئيد اين است رمضان، و نگوئيد رمضان رفت و يا آمد، زيرا رمضان نامى از اسماء الله است كه نمى‏رود و نمى‏آيد كه شى‏ء زائل و نابود شدنى مى‏رود و مى‏آيد، بلكه بگوئيد ماه رمضان، پس ماه را اضافه كنيد در تلفظ به اسم، كه اسم اسم الله مى‏باشد، و ماه رمضان ماهى است، كه قرآن در او نازل شده است، و خداوند آن را مثل و عيد قرار داده است همچنانكه پروردگار بزرگ عيسى بن مريم (سلام الله عليهما) را براى بنى اسرائيل مثل قرار داده است، و از حضرت على بن ابى طالب (عليه السلام) روايت‏شده كه حضرت فرمود: «لا تقولوا رمضان و لكن قولوا شهر رمضان فانكم لا تدرون ما رمضان‏» (2)

شما به راستى نمى‏دانيد كه رمضان چيست (و چه فضائلى در او نهفته است).

واژه رمضان و معناى اصطلاحى آن

رمضان از مصدر «رمض‏» به معناى شدت گرما، و تابش آفتاب بر رمل… معنا شده است، انتخاب چنين واژه‏اى براستى از دقت نظر و لطافت‏خاصى برخوردار است. چرا كه سخن از گداخته شدن است، و شايد به تعبيرى دگرگون شدن در زير آفتاب گرم و سوزان نفس و تحمل ضربات بى امانش،زيرا كه رمضان ماه تحمل شدائد و عطش مى‏باشد، عطشى ناشى از آفتاب سوزان يا گرماى شديد روزهاى طولانى تابستان.

و عطش ديگر حاصل از نفس سركشى كه پيوسته مى‏گدازد، و سوزشش براستى جبران ناپذير است.

در مقايسه اين دو سوزش، دقيقا رابطه عكس برقرار است، بدين مفهوم كه نفس سركش با چشيدن آب تشنه‏تر مى گردد، وهرگز به يك جرعه بسنده نمى‏كند، و پيوسته آدمى را در تلاش خستگى ناپذير جهت ارضاى تمايلات خود وا مى‏دارد. و در همين رابطه است كه مولوى با لطافت هرچه تمامتر اين تشبيه والا را به كار مى‏گيرد و مى‏گويد:

آب كم جو تشنگى آور به دست **تا بجوشد آبت از بالا و پست 

تا سقا هم ربهم آيد جواب **تشنه باش الله اعلم بالصواب

زين طلب بنده به كوى حق رسيد **درد مريم را به خرما بن كشيد

اما از سوى ديگر، عطش ناشى از آفتاب سوزان سيرى پذير است، و قانع كننده./ http://farhangi.whc.ir

_____________________________________

1- بحار جلد 96، ص 376، طبع اسلاميه

2- بحار، ج 96، ص 377

منبع: کتاب روزه، درمان بيماريهاى روح و جسم صفحه 22

به قلم ؛ سيد حسين موسوى راد لاهيجى

قال الباقر علیه‌السلام: اذا دَخَلَ اَحَدُكُمْ عَلى اَخيهِ فى رَحْلِهِ فَلْيَقْعُدْ حَيْثُ يَأمُـرُهُ صاحِب ُالرَّحْلِ فَاِنَّ صاحِبَ  الرَّحْلِ اَعْرَفُ بِعَوْرَةِ بَيْتِهِ مِنَ الدّاخِلِ عَلَيْهِ

 حضرت امام باقر علیه‌السلام فرمودند: هرگاه يكى از شما به خانه برادر دینی اش وارد شد، هر جا یی که صاحب خانه گفت، همان جا بنشيند، زيرا صاحب خانه به وضع اتاق خود از ميهمان آشناتر است.وسایل الشیعه، ج۵، ص ۳۲۲