هَلْ جَزَاء الْإِحْسَانِ إِلَّا الْإِحْسَانُ

مگر پاداش احسان جز احسان است؟

انسان نمی تواند خوشبختی را انتقال دهد، تصاحب کند، بدست آورد، یا مصرف کند. خوشبختی، تجربه ای معنوی می باشد که عبارت است از وقف هر دقیقه از زندگی به عشق، بخشندگی، و قدردانی(دنیس ویتلی)

بله درسته قدردانی!! این واژه چقدر در زندگی ما نقش دارد و در چه درجه ای از اهمیت قرار دارد؟!

چه قدر در برابر احسانی که از دیگران دریافت می کنیم عکس العمل مناسب نشان می دهیم؟!

در خانواده که نگاه می کنیم خیلی اوقات می بینیم که ما جوونا در مقابل زحمات پدر و مادر قدر شناس نیستیم.

بذارید کمی جزیی تر بگویم:

ساده ترینش: مادر غذا درست کرده، سر سفره آورده و اهل خانه از آن می خورند و بدون تشکر و قدردانی از مادر کنار می روند!

پدر و مادر تمام تلاششان را در زندگی می کنند تا بچه ها از امکانات خوبی بهره مند باشند، درس بخوانند و آینده ی خوبی را برای خودشان فراهم کنند اما…. بچه ها به جای تشکر و قدردانی گاه شنیده می شود که می گویند: وظیفشونه! می خواستن مارو به دنیا نیارن!!

جوان شده ایم و رشید و مادر و پدرمان فرسوده و پیر، جای ما با آنان عوض شده، الان آنها نیاز به کمک و دلداری و نگهداری ما دارند. آیا قدردان زحمات و دادن عمر و سلامتی که بر پای ما ریخته اند هستیم یا خدایی ناکرده به فکر بردن آنها در خانه سالمندانیم؟! و ای وای بر ما که اگر چنین تصمیمی داشته باشیم. شک نکنید که آینده ی آرامی نخواهیم داشت!!

سوپر و میوه فروش محله که انصاف را سرلوحه ی کار خود قرار داده؛ هم قیمتای مناسب به مشتری می دهد و هم در مقابل قیمت مناسب جنس خوب می دهد! چند بار از او به خاطر این عملش تشکر کرده ایم و قدردانش بوده ایم؟!

آیا قدردان کسی که اولین بار به ما خواندن و نوشتن را یاد داده است هستیم؟!

صفحات: 1· 2