قدردان معلم و یا استادی که ما را با الفبای نوشتن و زندگی آشنا کرد هستیم؟!

چه قدر به یاد معلمی هستیم که قرآن خواندن را به ما یاد داد؟! آیا اگر او را ببینیم رویمان را بر می گردانیم و خود را به ندیدنش می زنیم یا با عشق و علاقه به سویش می رویم و به پاس زحماتش از او با بوسه ای قدردانی می کنیم و خود را مدیون او می دانیم؟!

چه قدر شده که قبل از خواب به نعمت هایی که خداوند به ما داده و لطفی که امروز به من کرده فکر کنیم و از این بابت از او سپاسگزار باشیم؟! نعمت پدر و مادر، سلامتی، آبرو، عزت، این که با داشتن کوهی از گناه رسوای عالمم نکرده و…

اصلاً ببینم ما می دانیم در برابر این همه احسان باید چگونه قدردانی کنیم؟!

در مقابل این همه نیکی و احسانی که از همه جای عالم بر ما سرازیر است و ما نمی بینیم یا خود را به ندیدن می زنیم چه کرده ایم؟! آیا غیر از این است که ما هم باید قدردان آنها باشیم؟!

هَلْ جَزَاء الْإِحْسَانِ إِلَّا الْإِحْسَانُ(60 الرحمن)

ما چگونه می توانیم قدردان خدای مهربان و نعماتی که به ما داده است باشیم؟!

پاسخ شما به این سوال خداوند چیست؟

صفحات: 1· 2