درمانی برای دردهای سینه

قرآن خود را این گونه معرفی می نماید: “

یَا أَیُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءتْكُم مَّوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ وَشِفَاء لِّمَا فِی الصُّدُورِ وَهُدًى وَرَحْمَةٌ لِّلْمُۆْمِنِینَ “ :

(اى مردم (اى همه انسان‏ها در همه تاریخ) به یقین براى شما پند و اندرزى از جانب پروردگارتان آمده (كتابى كه سراپا پند و اندرز است) و شفایى براى آنچه در سینه‏هاست (از عقاید فاسده و صفات رذیله)، و هدایت و رحمتى براى مۆمنان) (57 ، یونس)

قرآن آثار و برکات فراوانی دارد و در واقع می توان گفت که سبب اتصالی میان خدا و خلق است.

خطاب آیه به همه مردم است ، نه طیف یا گروه خاصی، پس صفات قرآن عموم مردم را شامل می شود.

چهار صفت در این آیه برای قرآن آمده است:

اول: اندرز برای آنان که به خواب غفلت فرو رفته اند و موعظه ای که آنان را بیدار کند و به راه سعادت رهنمون نماید.

دوم: درمانی برای آنچه در سینه ها است . دل ها را از رذائل و زشتی ها پاک می کند و بیماری هایی که در دل هاست را می زداید.

سوم: هدایت به سوی تکامل انسانی در همه جنبه ها و زمینه ها.

چهارم: رحمت برای انسان هایی که شایستگی دارند و می دانند همه نعمات از جانب خداوند است و در سایه قرآن شامل حالشان می‌گردد.

امام علی(علیه السلام) می فرمایند: ” … فاستشفوه من ادوائكم و استعینوا به على لاوائكم فان فیه شفاء من اكبر الداء و هو الكفر و النفاق و الغى و الضلال"(از قرآن براى بیماری هاى خود شفا بطلبید، و به آن براى حل مشكلاتتان استعانت بجوئید، چه اینكه در قرآن شفاى بزرگترین دردها است كه آن درد كفر و نفاق و گمراهى و ضلالت است.)

در سوره اسرا می فرماید: “ وَنُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ مَا هُوَ شِفَاء وَرَحْمَةٌ لِّلْمُۆْمِنِینَ وَلاَ یَزِیدُ الظَّالِمِینَ إَلاَّ خَسَارًا  :

“( و از قرآن آنچه را كه براى مۆمنین شفا و رحمت است فرو مى‏فرستیم (شفا از امراض معنوى و اجتماعى) و بر ستمكاران جز زیان (روحى و اجتماعى) نمى‏افزاید.)(82 اسراء)

قرآن شفایی برای چه بیماری است؟

باید بیماری وجود داشته باشد که قرآن آن را شفا دهد. همانگونه که ممکن است در جسم ما بیماری و مشکلی بوجود بیاید، بیماری های روحی نیز وجود دارد.

در قرآن نیز آمده که در میان مومنین گروهی بیماردل هستند که این ها غیر از کفار و منافقین هستند : «لَئِن لَّمْ یَنتَهِ الْمُنَافِقُونَ وَالَّذِینَ فِی قُلُوبِهِم مَّرَضٌ وَالْمُرْجِفُونَ ….":

( البته اگر منافقان و كسانى كه در دل‏هایشان مرض (ضعف ایمان یا حب گناه) است و شایعه‏پراكنان در شهر كه در مردم ایجاد اضطراب مى‏كنند، …)(60 ،احزاب)

همچنین در سوره مدّثر آمده “… وَلِیَقُولَ الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِم مَّرَضٌ وَالْكَافِرُونَ مَاذَا أَرَادَ اللَّهُ بِهَذَا مَثَلًا …":

( و بیماردلان و كافران بگویند:خدا از این توصیف چه منظورى دارد…)(31 ،مدثر)

تكرارش موجب كهنگى و یا ناراحتى گوش نمیگردد (و هر قدر آن را بخوانند، شیرینتر و دلپذیرتر خواهد بود) كسى كه با قرآن سخن بگوید راست میگوید و كسى كه به آن عمل كند گوى سبقت را از همگان مى برد)اینکه قرآن آن را بیماری دل نامیده ، چیزی است که ثبات قلب و سلامت نفس را به خطر می اندازد مانند شک و تردید که در افراد با درجه پایین ایمان ممکن است وجود داشته باشد و در آن مرحله نوعی شرک محسوب می شود .

 در مقابل ، این بیماری با افرادی که درجه ی ایمانشان بالاتر است ، منافات دارد .

قرآن و آیات الهی با براهین و استدلال ها و بیان احکام و معارف و بشارت ها و انذارهایش این شک و شبه ها را برطرف می نماید و به این دلیل است که قرآن را شفای دل مؤمنان معرفی کرده اند.

قرآن، رحمت است که کمبودها را جبران می کند و دل ها را با نور علم و یقین روشن می کند.

در ادامه می فرماید: “و ستمگران را جز خسران نمى‏افزاید.” و اثر قرآن در کفار برعکس مؤمنان است.

خسران به معنای ضرر دادن از اصل سرمایه است و دین و فطرت آدمی، سرمایه اصلی همه انسان ها است و کفار که به خدا و آیات الهی کفر می‌ورزند ، سرمایه اصلیشان را از دست می دهند و قرآن در ایشان جز زیاد شدن خسران اثرى ندارد و به خودشان به سبب کفر ظلم می کنند.

در بسیاری از روایات پیامبر(صلی الله علیه و آله) و ائمه(علیهم السلام) قرآن شفای بیماری های فردی و اجتماعی معرفی شده است.

امیرالمۆمنین(علیهم السلام)می فرمایند: ” الا ان فیه علم ما یاتى و الحدیث عن الماضى و دواء دائكم و نظم ما بینكم: آگاه باشید در این (قرآن) خبرهاى آینده است، و بیان حوادث اقوام گذشته ، و درمان بیماری هاى شما و برنامه نظم زندگى اجتماعى شما.

امام علی(علیه السلام) می فرمایند:” … فاستشفوه من ادوائكم و استعینوا به على لاوائكم فان فیه شفاء من اكبر الداء و هو الكفر و النفاق و الغى و الضلال"(از قرآن براى بیماریهاى خود شفا بطلبید، و به آن براى حل مشكلاتتان استعانت بجوئید، چه اینكه در قرآن شفاى بزرگترین دردها است كه آن درد كفر و نفاق و گمراهى و ضلالت است)

 و در جاى دیگر از همان امام بزرگ می خوانیم: و علیكم بكتاب الله فانه الحبل المتین و النور المبین و الشفاء النافع ، و الرى النافع ، و العصمة للمتمسك و النجاة للمتعلق ، لا یعوج فیقام ، و لا یزیغ فیستعتب ، و لا تخلقه كثرة الرد و ولوج السمع ، من قال به صدق و من عمل به سبق” : (كتاب خدا را محكم بگیرید، زیرا رشته اى است بسیار مستحكم، و نورى است آشكار، داروئى است شفابخش و پر بركت، و آب حیاتى است كه عطش تشنگان حق را فرو می نشاند .

هر كس به آن تمسك جوید او را حفظ می كند، و آن كس كه به دامنش چنگ زند نجاتش مى بخشد، انحراف در آن راه ندارد تا نیاز به راست نمودن داشته باشد، و هرگز خطا نمى كند تا از خوانندگانش پوزش بطلبد، تكرارش موجب كهنگى و یا ناراحتى گوش نمی گردد (و هر قدر آن را بخوانند، شیرین تر و دلپذیرتر خواهد بود)

كسى كه با قرآن سخن بگوید راست می گوید و كسى كه به آن عمل كند گوى سبقت را از همگان مى برد.)

قرآن نسخه شفابخش همه دردها و معضلات فردی و اجتماعی است که اگر مسلمین از آن استفاده کنند و معانی آن را بکار بنندند، تمام مشکلاتشان حل خواهد شد.