محقق:محبوبه جوانمرد

استاد راهنما: حسین جزایری

استاد داور: محمدباقر نظری

مدرسه علمیه:فاطمیه خرم آباد

انسان موجودی است که روح خدا در آن دمیده شده و استعدادهای رسیدن به کمال در او گذاشته شده است این استعدادها در اثر تعلیم و تربیت صحیح شکوفا می­شوند. در این میان یکی از اصولهای تعلیم و تربیت

اصل تشویق وتنبیه است. در قرآن کریم تشویق و تنبیه در کنار هم ذکر شده و در آن روش تبشیر و­انذار برای تکامل بخشیدن به انسانها و تزکیه و ارشاد آنها بسیار استفاده شده است. اسلام نیز تربیت را بر مبنای تشویق و تکریم شخصیت افراد قرار می­دهد و معتقد است که انسان در سایه تشویق به سعادت و خوشبختی نائل می­شود واز طرفی دیگر در باب تنبیه به شیوه اعتدالی تنبیه را به شکل محدودی برای اصلاح رفتارهای نامطلوب با شروطی می­پذیرد. روان شناسان نیز بر این باورند که انسانها همواره مایل هستند که مورد تحسین و تمجید قرار گیرند و به چیزهای که خوشایند باشند پاسخ می­دهد و آن پاسخ­ها را در بر می­گیرد تشویق به نحوی جبران کمبودها و حقارت­های عاطفی و اجتماعی است و باعث به وجود آمدن اعتماد به نفس وتقویت و عزت نفس می­شود و نیز مضاف به آنکه رفتار ومسیر زندگی ولو مقطعی می­تواند تغییر دهد البته ایجاد وابستگی به عوامل تحریک تشویق سبب کند شدن محرک­های درونی و ایجاد توقعات تصنعی و مغرور شدن فرد می­شود اما تنبیه که برای حذف رفتار نادرست، خطرناک و نامطلوب  از خزانۀ رفتار مطرح می­شود فرض بر این است که کسی که به خاطر انجام رفتار ناشایست تنبیه می­شود با احتمال کمتری آن رفتار را انجام دهد البته باید توجه داشت که اگر تنبیه به جا صورت نگیرد سبب از بین رفتن اعتماد، صدمات جسمی، روحی، عاطفی شده و باعث می­شود که شخص تنبیه شده احساس حقارت و خود کم بینی در او شکل گیر وحس خود باوری را از دست بدهد بنابراین  تشویق و تنبیه هر دو باید بر اساس قوانین و ضوابط به کار گرفته شودند تا اثرات مثبت خود را به جای گذارند.