فرارسیدن

« یوم الله 22 بهمن »

 بر همه ی مردم شریف و

 ولایت مدار ایران زمین ، 

«  مبارک باد . »

با اینکه 34 سال از پیروزی شکوهمند جمهوری اسلام ایران می گذرد، راهپیمایی 22 بهمن هر سال پرشکوه تر از سال پیش برگزار می شود. اما راهپیمایی امسال شاید مهم ترین راه پیمایی این سی و چند سال اخیر باشد و به همان اندازه حضور در این دارای اهمیت. برای پاسخ به این سوال باید نگاهی به اتفاقات سال اخیر انداخت.

تحریم های تمام نشدنی علیه ایران

اگر نگاهی به عملکرد غرب و مجامع بین المللی در سالهای اخیر علیه ایران  بیاندازیم متوجه افزایش غیرقابل تصور اعمال تحریم ها علیه کشور ایران می شویم. در نتیجه این تحریم ها ما با  افزایش بیش از دو برابر نرخ ارز و طلا در کشور روبرو شدیم و به همین نسبت اقلام مصرفی هم با تورم بیش از 3 برابری روبرو شدند. این در حالی است که غرب با اصرار بر این تحریم ها بر افزایش شدت آنها در ماه ها آینده خبر داده است. غربی ها با این تصور که با افزایش تحریم ها علیه ایران و در تنگنا قرار دادن مردم ایران می توانند، ایرانی ها را از جمهوری اسلامی روگران کنند هر روز بر شدت آنها می افزایند، غافل از اینکه اعمال این تحریم ها نه تنها تاثیری بر دیدگاه ایرانی ها نسبت جمهوری اسلامی ندارد، بلکه علاقمندی آنها به این نظام را افزایش می دهد.

ادامه »

تا به حال به این موضوع فکر کرده اید که كسانی كه در بخشی از زندگی خود اعمال بد و معصیت الهی، و در  بخشی دیگری ایمان و اطاعت الهی انجام می دهند، به چه نسبت کیفر اعمال بد و پاداش اعمال نیک خود را می بینند، آیا حاصل جمع جبری آن‏ها، تعیین كننده خوشبختی یا بدبختی آنها در آخرت است؟ و آیا اینکه پاداش اعمال نیک و كیفر اعمال نا شایستشان قطعی و ثابت و تغییرناپذیر است یا قابل تغییر می‏باشد؟ یکی از جواب های این سوالات را در بحث “حبط اعمال” می توان یافت. 

“حبط” در لغت به معنای باطل شدن است. و در اصطلاح: “از بین رفتن پاداش عمل نیك، به دنبال گناهی كه در پی آن عمل، انجام گرفته است."حبط در قرآن نیز به همین معنی استعمال شده‏است. علامه طباطبایی(ره) در تفسیر المیزان، واژه حبط را به معنای “عمل بی أجر” و یا “باطل شدن عمل و از تأثیر افتادن آن” به كار برده‏اند و افزوده‏اند كه واژه حبط در قرآن جز به “عمل” نسبت داده نشده‏است.

درباره علت حبط اعمال نیز گفته شده که ممكن است انسانی، عمل نیكی را با همه شرایط صحت انجام دهد، اما همین انسان نیكوكار، در برابر یكی از اصول دین، لجاجت و عناد ورزد. در این صورت، آن عمل نیك به واسطه این عناد و لجاجت یا انحرافِ دیگر، از بین می‏رود و به خاطر آفت زدگی، پوچ و تباه می‏گردد؛ همچون بذری سالم كه در زمین مساعد پاشیده می‏شود و حاصل هم می‏دهد، ولی قبل از این‏كه مورد استفاده قرار گیرد دچار آفت می‏گردد و ملخ یا صاعقه آن را نابود می‏سازد.

ادامه »

 امام صادق علیه السلام فرمود : … در شگفتم برای کسی که مورد مکر و حیله واقع شده، چگونه به ذکر «افوض امری الی الله، ان الله بصیر بالعباد» (سوره مبارکه غافر آیه 44) … پناه نمی برد. زیرا خداوند به دنبال ذکر فوق فرموده است: «پس خداوند (موسی را در اثر ذکر یاد شده) از شر و مکر فرعونیان مصون داشت.»

صحنه زندگی این روزهای ما درامی غم انگیز را ماند که گویی پایانی ندارد همه نالان و شاکی از اوضاع معیشتی خود هستند ، به گونه ای که گویا دنیای خود را در شرف نابودی می پندارند ، همه قبول داریم که شرایط رفاه و آسایش مردم را عوامل عدیده ای در مشت می فشارد و بارهای سنگین زندگی تاب تحمل را از همگان ربوده است ،اما این را باید بدانیم که ما نباید ناامید شده و اجازه بدهیم که مشکلات ما را به زانو در آورند چرا که ما خدایی بزرگ داریم و دست قدرتش ورای همه چیز است.

ما نمی توانیم به تنهایی بار مشکلات را به دوش بکشیم ،باید همه کوله بار مشکلاتمان را ببندیم به دست خدا بسپاریم و بعد حرکت کنیم در غیر این صورت ،تنش های روانی و ترس از هجوم انواع و اقسام مشکلات و اندیشیدن به تنهایی ها نابودمان می کند.

ادامه »

امام صادق(علیه السلام) فرمود: چون نگریستى کسى را که پائین‏تر از توست، باید وى را با رفق و ملایمت به سوى خود بالا برى؛ و بر او گفتارى و مطلبى را که طاقت آن را نداشته باشد تحمیل نکنی که در این صورت او را خواهى شکست!

 علامه سید محمد حسین حسینی طهرانی در کتاب نفیس «روح مجرد» یادنامه استاد سلوکی خویش، سید هاشم حداد می‌نویسد: حضرت آقا کراراً و مراراً دیده شد که روایت عبد العزیز قراطیسى را براى رفقا قرائت مى‏‌نمودند؛ که حتماً باید سیر و سلوک الی الله با رفق و مدارا طى شود، اعمال سخت و سنگین سالک را مى‌‏کُشد و نفس وى را مى‏ شکند، به طوری که دیگر قادر بر حرکت نیست، عیناً مانند مسافر پا شکسته؛ وى چگونه می‌تواند بیابان را طى کند؟!

وی می‌نویسد: این روایت را کلینى در «اصول کافى» نقل کرده است و عین مضمونش این است که عبد العزیز قَراطیسى روایت کرده است:

قال لى أَبو عبدِاللَهِ علیه السَّلامُ: یا عبدَالعزیزِ! إنَّ الإیمانَ عَشرُ درجاتٍ بِمنزِلَةِ السُّلَّمِ یصعَدُ منهُ مَرقاةً بعدَ مَرقاةٍ و لا یقُولَنَّ صاحبُ الإثنَینِ لصاحبِ الواحدِ: لَستَ عَلَى شَى‏ءٍ! حَتَّى ینتَهىَ إلَى العَاشِرِ. فلا تُسقِطْ مَنْ هو دُونکَ فَیسقِطَکَ مَن هو فَوقَکَ. و إذَا رَأَیتَ مَن هُو أَسفَلُ مِنکَ بِدرجةٍ فَارفَعهُ إلَیکَ بِرفقٍ، و لا تَحملنَّ عَلیهِ ما لا یطِیقُ فَتَکسِرَهُ! فَإنَّ مَن کَسَرَ مُۆمِنًا فَعَلَیهِ جَبرُهُ.

حضرت صادق (علیه السلام) به من گفتند: اى عبد العزیز! ایمان 10 درجه‏ دارد مثل نردبان که باید از آن پله پله یکى پس از دیگرى بالا رفت. نباید کسى که داراى دو درجه از ایمان است به آنکه داراى یک درجه از ایمان است بگوید: تو داراى منزلت و مقامى از ایمان نیستی! و همینطور درجه به درجه تا برسد به درجه دهم. و نباید تو ساقط کنى و از ارزش بیندازى آن کس را که پائین‏تر از توست؛ که در این صورت ساقط می‌کند و از ارزش مى‌‏اندازد تو را آن کس که بالاتر از توست!

و چون نگریستى کسى را که پائین‏تر از توست، باید وى را با رفق و ملایمت به سوى خود بالا برى؛ و بر او تحمیل ننمائى گفتارى و مطلبى را که طاقت آن را نداشته باشد که در این صورت او را خواهى شکست! و کسى که مۆمنى را بشکند، بر عهده اوست زخم‌بندى و التیام شکستگى استخوان‌هایش.»

ادامه »

صفحات: 1· 2

دعای عهد دعایی است كه رابطه‌ی بین ما و حضرت مهدی است.امام رضا(علیه السلام) در قنوت نماز جمعه این دعا را می‌خواند: «اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی مِنْ أَنْصَارِه‏» خدایا مرا از انصار حضرت مهدی قرار بده. پدربزرگش است، هنوز امام زمان به دنیا نیامده. این خیلی مهم است.  

  امام زمان(علیه‌السلام)، مهربان‌تر از پدر و مادر

«وَ شَبِیهِی وَ شَبِیهُ مُوسَى بْنِ عِمْرَان‏» (بحارالانوار/ج51/ص152)، «أَشْفَقَ عَلَیْهِمْ مِنْ آبَائِهِمْ وَ أُمَّهَاتِهِم‏» (بحارالانوار/ج25/ص116) به قدری حضرت مهدی مردم را دوست دارد، از پدر و مادر بیشتر مردم را دوست دارد.

این سیمایی كه از امام زمان گفته می‌شود، كه امام زمان می‌آید همه را گردن می‌زند و بكش، بكش و نهر خون است، درست نیست.

ادامه »

سالگرد انقلاب آمد پدید
انقلابی چون سپیده پرنوید
فجر رستن، فجر رستن، فجر شوق
فجر بشکفتن چو گل در باغ ذوق
دهه شكوهمند فجر مبارك باد

علماء ربانی و اولیاء خدا به هنگام نماز، چه نمازهای واجب و چه نمازهای مستحب خصوصا‌ نماز شب، دست از همه تعلقات دنیوی شسته و خود را برای اقامه ‌نماز و صحبت با خالق بی نیاز آماده می كردند

 دل را به نور عشق صفا می دهد نماز

جان را به یاد دوست جلا می دهد نماز

 از خارزار شرك اگر بگذری به صدق

 باغ تو را ز جلوه صفا می دهد نماز

 رابطه انسان با هر موجودی و هر کسی بر اساس درک و آگاهی او نسبت به آن موجود است و اگر نسبت به موجودی درکی نداشته باشد، هیچ گاه مایل به آن نخواهد شد و از او دوری خواهد گزید.

  روح انسانی ـ که مرتبه عالی وجودی انسان است ـ قابلیت دارد با خدای متعال، رابطه تشریعی داشته باشد. علّت این که مرتبه انسانی نفس، قادر به چنین ارتباطی است اینست که خواسته های روح انسانی، فوق مادّی و حسّی است و لذا فطرتاً توجهش به وجود عالی است نه دانی.

 در نظام الهی، نماز رابطه انسان با خداست  و مایه صفای روح و پاکی دل و پیدایش روح تقوا و تربیت انسان و پرهیز از گناهان است.

ادامه »

یکی از ویژگی های علمای بزرگ داشتن اخلاص در انجام وظایف می باشد. بسیاری از این بزرگان برای آنکه اعمالشان مورد رضای خداوند قرار گرفته و ثمرات و برکاتی در کارهایشان وجود داشته باشد از هر چیزی که باعث شود اخلاص کارشان را از بین ببرد پرهیز می نمودند.

یکی از ویژگی های علمای بزرگ داشتن اخلاص در انجام وظایف می باشد. بسیاری از این بزرگان برای آنکه اعمالشان مورد رضای خداوند قرار گرفته و ثمرات و برکاتی در کارهایشان وجود داشته باشد از هر چیزی که باعث شود اخلاص کارشان را از بین ببرد پرهیز می نمودند.

 یکی از این بزرگان محدث قمی رضوان الله علیه می باشد که در نوشتن کتاب ها آنچنان اخلاص داشت که تلاش می کرد پدر بزرگوارش نیز از نوشتن کتاب منازل الاخره اطلاع پیدا نکند و بعد از تالیف کتاب مفاتیح الجناح اجازه نمی داد کسی از او تعریف کند.

ادامه »

بعضی از بزرگان می فرمودند : ما نوار مرحوم کافی را می گذاریم و با خانواده گوش می کنیم و سخنان ایشان برای ما در حکم درس اخلاق است. ناگفته‌هایی‌ از‌ مرحوم کافی(3)  

ادامه گفت‌وگوی حجت‌الاسلام محسن کافی فرزند مرحوم حاج شیخ احمد کافی تقدیم شما می‏شود:

* آیا وصیت نامه ایشان در دسترس می باشد ؟

 متاسفانه از ایشان وصیت مکتوبی نمانده است ، وصی ایشان شهید آیت الله  مدنی تبریزی بودند قبل از انقلاب پدر منزلی در تهران  برای ایشان اجاره کردند و مرحوم مدنی می فرمودند :

 مرحوم کافی دو سه ماه قبل از فوتشان وصیت نامه را از من می گیرد تا تغییراتی در آن اعمال کنند  و پس بدهند و دیگر فرصتی نشد که برگرداند اما وصیت شفاهی داشتند که روی منبر گفته اند :

ادامه »