حضرت علی علیه السلام:

? از کسانی مباش ?
? اگر ثروت داشته‌باشند متکبّر می‌شوند.
? و اگر فقیر شوند ناامید می‌گردند.
? معصیت را پیش ولی توبه را به تاخیر می‌اندازند.
? عبرت‌گویی می‌کنند امّا خود عبرت نمی‌گیرند؛
? در پند و اندرز مبالغه می‌کنند ولی پند نمی‌گیرند؛
? فراوان حرف می‌زنند ولی کم عمل می‌کنند.
? در امور فانی سخت‌گیر امّا در مسائل دینی سهل‌انگارند؛
? زیان واقعی را سود و سود را زیان می‌انگارند؛
? از مرگ می‌ترسند ولی در فکر از دست‌رفتن فرصت نیستند؛
? گناه دیگری را بزرگ می‌شمارند درحالی‌که همان گناه را از خود کوچک می‌دانند.
? اطاعت و فرمانبرداری خود را زیاد می‌انگارند درحالی‌که همان اطاعت را از دیگری حقیر و بی‌ارزش می‌دانند.
? همیشه بر مردم خورده می‌گیرند ولی در عین حال خویشتن را می‌ستایند؛
? شب‌نشینی و عیش و عشرت را با ثروتمندان بیشتر از مجلس ذکر و یاد خدا با فقیران دوست دارند.
? راهنمای دیگران ولی خود گمراه هستند.

?? أَتَأْمُرُونَ النّاسَ بِالْبِرِّ وَ تَنْسَوْنَ أَنْفُسَکُمْ وَ أَنْتُمْ تَتْلُونَ الْکِتابَ أَ فَلا تَعْقِلُونَ.[44بقره]

? آیا مردم را به نیکی دعوت می کنید، اما خودتان را فراموش کرده اید …

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج1، ص316 بحارالأنوار، ج75، ص68

▪ زیارت نامه حضرت خدیجه کبری(سلام الله علیها):

بِسْمِ ٱللّهِ ٱلرَّحْمنِ ٱلرَّحِیمِ

السَّلامُ عَلَیْک یا اُمَّ الْمُؤْمِنِینَ،
اَلسَّلامُ عَلَیْک یا زَوْجَةَ سَیّـِدِ الْمُرْسَلِینِ،
اَلسَّلامُ عَلَیْک یا اُمَّ فاطِمَةَ الزَّهْراءِ سَیِّدَةِ نِساءِ الْعالَمِینَ،
اَلسَّلامُ عَلَیْک یا أَوَّلَ الْمُؤْمِناتِ،
اَلسَّلامُ عَلَیْک یا مَنْ أَنْفَقَتْ مالَها فِی نُصْرَةِ سَیِّدِ الاْنْبِیاءِ،
وَ نَصَرَتْهُ مَااسْتَطاعَتْ وَدافَعَتْ عَنْهُ الاْعْداءَ،
اَلسَّلامُ عَلَیْک یا مَنْ سَلَّمَ عَلَیْها جَبْرَئِیلُ،
وَ بلَّغَهَا السَّلامَ مِنَ اللهِ الْجَلِیلِ،
فَهَنِیئاً لَک بِما أَوْلاک اللهُ مِنْ فَضْل،
وَالسَّلامُ عَلَیْک وَ رَحْمَةُ اللهِ وَ بَرَکاتُهُ.

برخى از عوامل آرامش و رفع استرس از ديدگاه قرآن عبارت است از:

- ايمان: انسان مؤمن كه بنيان هاى اعتقادى خويش را مستحكم و خلل ناپذير بنا نهاده و در مقام عمل تنها به انجام تكاليف الهى نظر دارد، هيچ گاه هراس و اندوهى به قلبش راه نمى يابد; زيرا نه خود را مالك ثروت ونه صاحب اختيار در تصميم گيرى ها مى بيند؛ بلكه او تنها امانت دار در برابر خداوند بر زمين بوده و موظف به شناخت خير و شر بر اساس دستورات خداوند است؛ اما انسان بى ايمان از اين پشتوانه مستحكم روحى و روانى محروم است و تنها و سرگردان در زمين رها مى ماند: « ذلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ مَوْلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَ أَنَّ الْكافِرِينَ لا مَوْلى‏ لَهُم؛چرا كه خدا سرپرست كسانى است كه ايمان آورده اند، ولى كافران را سرپرست و ياورى نيست…» (محمد/11)
- ياد خدا:«أَلاَ بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئـِنُّ الْقُلُوب»(رعد،28)
- تقوا و توكل:«…وَ مَن يَتَّقِ اللَّهَ يَجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا * وَ يَرْزُقْهُ مِنْ حَيْثُ لاَ يَحْتَسِبُ وَ مَن يَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَــلِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِكُلِّ شَىْء قَدْرًا؛ و هر شخص از خداوند پروا كند خدا براى او راه بيرون شدنى قرار مى دهد، و از جايى كه حسابش را نمى كند، به او روزى مى رساند و هر كس بر خدا اعتماد كند او براى وى بس است. خدا فرمانش را به انجام رساننده است. به راستى خدا براى هر چيزى اندازه اى مقرّر كرده است»(طلاق/3)
- توبه:بازگشت مستمر انسان به سوى خداوند موجب تخليه روانى از فشار احساس گناه شده و حالت پاكى و طهارت نخستين را به او باز مى گرداند. اعتقاد انسان با ايمان به فضل و رحمت بى كران خداوند و امكان محو شدن تمام و كمال همه گناهان در نهاد او آرامش بى كران مى آفريند: «قُلْ يَـعِبَادِىَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لاَ تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ؛ بگو: اى بندگان من كه بر سر خويشتن زياده روى داشته ايد، از رحمت خدا نوميد نشويد. درحقيقت خدا همه گناهان را مى­آمرزد كه او خود آمرزنده مهربان است»(زمر/53)
- صبر: بردبارى به تقويت شخصيّت و افزايش توانايى انسان در برابر سختى ها و بارهاى سنگين زندگى انجاميده و اعتدال روانى انسان را حفظ مى كند از اين روى خداوند به يارى جستن از صبر و نماز در مشكلات زندگى دعوت كرده است: «يَـأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلَوةِ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّـبِرِينَ؛ اى كسانى كه ايمان آورده ايد از شكيبايى و نماز يارى جوييدزيرا خدا با شكيبايان است»(بقره/153)
- نماز و نيايش: پيامبر گرامى اسلام(صلى الله عليه وآله وسلم) به هنگام سختى ها براى كسب آرامش به نماز پناه مى برد. اساساً دعا و نيايش به درگاه خدا آرامش­گر نگرانى مؤمنان است و هر گاه بندگان من از تو درباره من بپرسند، بگو من نزديكم و دعاى دعا كننده را ـ به هنگامى كه مرا بخواند ـ اجابت مى كند، پس آنان بايد فرمان مرا گردن نهند و به من ايمان آورند، باشد كه راه يابند.
بنابراين وقتي انسان رو به درگاه خدا مي‌كند، به باطل پشت کرده و به حق مي‌پيوندد، دل او زنده شده و به «حيات طيّبه» و زندگاني واقعي نايل مي‌شود.
در حديث قدسي خداوند فرمود: هر كه مرا در ميان مردمان ياد كند من او را در ميان فرشتگان ياد مي‌كنم.( اصول کافی،ج 2، ص 499) با اين بيان معلوم مي‌شود كه ذكر به معناي ياد کردن است و اختصاصي به نام خاص ندارد و حوزة وسيعي را شامل مي‌شود. از امام محمد باقر ـ عليه السّلام ـ روايت شده كه: موسي كليم از پروردگارش پرسيد: آيا تو نزديكي تا با تو نجوا كنم يا دوري تا تو را ندا كنم؟ خداوند فرمود: أنا جليسُ من ذكرَي… من هم نشين كسي هستم كه مرا ياد كند. و آيات و روايات فراواني در اين زمينه وارد شده است که به علت اختصار از ذکر تمام آن ها صرف نظر مي شود.
ذكر خداوند علاوه بر اين كه از بزرگترين عبادات و بهترين نيكي‌هاست، وسوسه‌هاي شيطاني نفس و اضطراب و افسردگي و كسالت‌هاي روحي را برطرف مي‌كند و سرزمين روح و قلب آدمي را براي شكوفايي فضيلت‌ها آماده مي‌سازد. دل در پرتو ياد خدا به آرامش مي‌رسد و نگراني او از آيندة مبهم و تاريك به اميد و اطمينان تبديل مي‌شود

پروردگارا! هم اکنون روز تازه ای را آغاز می کنیم و تمتع دیگری را از تمتعات حیات درمی یابیم.

پروردگارا! امروزِ ما نیز همچون روزهای دیگر به شب خواهد رسید و ما را شب هنگام بدرود خواهد گفت.

پروردگارا! به روان مقدس محمد و آل محمد صلی الله علیه و آله درود فرست و آن چنان کن که در روشنایی خورشید، جان ما هر لحظه بر روشنایی بیفزاید و نعمت عبادت و اطاعت بهره ما باشد و از گناهان کوچک و بزرگ در پناه عفاف برکنار بمانیم.

آن چنان کن که روزنامه روز ما به حسنات اعمال ما زینت یابد؛ از نیکوکاری آغاز شود و به سپاس گزاری پایان یابد. ما را در پیشگاه فرشتگان سپیدپوش که دفتر کار و کردار ما را بنویسند، سیاه روی و شرمسار مساز و جز ملامت و سعادت نصیبمان مفرمای.

خداوندا! به هر ساعت که از روز ما بگذرد، ما را به طاعتی مقبول برخوردار فرمای و همچنان در دهان ما شکرگذار تا به پاس این سعادت، سپاس تو را بگذاریم و فرشتگان تو را بر سپاس گزاری خود گواه گیریم.

اللهمَّ صل علی محمد و آله. هم در این روز و هم در شبی که دنبال روز فرا رسد و در شب ها و روزهای عمر ما، ما را با خیر و صلاح مقرون ساز و عنایتی کن که سنت های حسنه را زنده بداریم و از بدعت های ناصواب احتراز جوییم.

پروردگارا! به روان محمد و آل محمد صلی الله علیه و آله رحمت فرست و چنان [کن] که امروز برای ما فرخنده ترین روزها باشد؛ روزی باشد که در رضای تو بر ما سپری شود، به یاد تو آغاز گردد و در یاد تو پایان پذیرد و مقدر فرمای که روز ما برای ما بهترین هم نشین باشد.(1)

1- امام علی بن الحسین زین العابدین(ع)، صحیفه سجادیه، ترجمه و نگارش: جواد فاضل، انتشارات بهزاد، چاپ خانه حیدری، 1385، چ 3، صص 87 _ 93. (منتخبی از دعای ششم)