باطن و حقیقت گناه، همچون مردار گندیده است، مثل غیبت (وَلَا يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضًا أَيُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَنْ يَأْكُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتًا فَكَرِهْتُمُوهُ وَاتَّقُوا اللَّهَ، حجرات/12)

چرا اهل بیت(ع) گناه نمی کنند؟ چون آنها حقیقت و باطن گناه را می دیدند لذا هرگز میل به گناه پیدا نمی کردند.

اگر انسان به گناه، دنس و اقذار آلوده شود دیگر نمی تواند اهل رمضان، محبّ اهل بیت، متقرب درگاه خداوند و غیره گردد.

از خدا می خواهیم تو پاکم کن، چون تا کمک و توفیق الهی نباشد، امکان ندارد، لذا در پایان می خوانیم بِعَوْنِكَ یا قُرّةَ عیْنِ المَساكین، به یاری و کمک تو که روشنی چشم و مایه امید و اطمینان مساکین و بیچارگان هستی، نیازمندیم.

هرچه شناخت و محبت انسان بیشتر باشد، گناه کمتر می شود؛ امام علی(ع) آنقدر معرفت دارد که نه تنها گناه نمی کند بلکه حتی از بهشت هم چشم پوشی می کند.