خداوند در مقام مدح  در مورد اهل یقین می فرماید:

« و بالآخرةِ هم یوقنون ؛ و ایشان به آخرت یقین دارند.»

ونبی اکرم« صلی الله علیه وآله وسلم » می فرماید؛ ازجمله چیزهایی که بسیارکم به شما داده شده ، 

صبر و یقین است، و هرکس از این دو ، بهره مند شد ، برایش مهم نیست که روزه روز 

و نماز شب، از دستش برود. و وقتی که از آن حضرت درباره ی مردی که یقینش خوب است

و گناه  ، بسیار می کند و مردی که  یقینش کم است ، ولی در عبادت  ،کوشاست ،

 سوال شد؛ فرمود: هیچ انسانی نیست که گناه نکند ،اما کسی که غریزه اش ، عقل و

 صفتش یقین است ، گناهان ، به او ضرری نمی رسانند ، زیرا هر گناهی بکند ، زود

پشیمان می شود و توبه و استغفار می کند. لذا گناهانش بخشیده می شود و برایش

 یک برتری می ماند که بوسیله آن، وارد بهشت می شود. و نیز می فرماید : یقین کل ایمان است .

منبع : کتاب اخلاق ، ص416 ، باب هشتم / تألیف سید عبدالله شبر ، ترجمه ، محمد رضا جباران.

نکاتي از آيت الله جوادي آملي

آن‌که امام زمان خود را نشناسد و با او پيوند ولايي برقرار نکند، به وصيت هيچ يک از انبيا عمل نکرده است؛ چه رسد به سفارش ذات اقدس الهي؛ و مرگ او مرگ جاهلي است و از آن جا که مرگ عصاره زندگي است، وقتي مرگ جاهلي بود، معلوم مي‌شود زندگي هم جاهلي بوده است: «کما تعيشون تموتون و کما تموتون تبعثون.»(1) و چون زندگي او جاهلي است، همه شئون و سنن حياتي او همانند جاهليت سپري خواهد شد.

ممکن نيست زندگي کسي حيات معقول باشد و مرگ او مرگ جاهلي، زيرا مرگ جاهلي ثمره حيات جاهلي است و زندگي معقول، ثمره‌اي جز مرگ عقالانه ندارد. آن که امامش را نشناسد، منتظر او نخواهد بود و منتظر مصلح واقعي نبودن نشان حيات جاهلانه است.

مي‌شود کسي به ظاهر در خدمت قرآن باشد، يا در مسجد پيامبر، بلکه در جايگاه پيامبر به نماز بايستد؛ اما زندگي او جاهلانه باشد. همان‌گونه که در خطبه فدکيه(2) و احتجاج حضرت صديقه کبرا و سيده زنان عالميان، فاطمه زهرا عليها السلام در زمان استقرار ناحق در مستقر خلافت و ولايت در مسجد مدينه آمده است که به اين آيه استشهاد فرمود:  (اَفَحُکمَ الجاهِلِيَّةِ يَبغونَ و مَن اَحسَنُ مِنَ اللهِ حُکماً لِقَومٍ يوقِنون )(3)، بنابراين اگر کسي امام زمانش را نشناسد و منتظر او نباشد، حياتش جاهلي و به تبع، مرگش نيز جاهلي خواهد بود.

هر که امامش را بشناسد و بداند که او از اعمالش به اذن خدا آگاه است و بپذيرد که امام مظهر  (قائِمٌ عَلي کُلِّ نَفسٍ بِما کَسَبَت ) است(4)، قهراً منتظر حضرتش خواهد بود؛ بدان معني که در عمل به خواسته‌هاي آن امام که همانا دستورهاي شرع است، اهتمام خواهد ورزيد و از اين راه به امام خود تولّي خواهد داشت و آن هنگام، زندگي و مرگ او عاقلانه خواهد بود.

——————————————————————————–

(1). عوالي اللآلي، ج4، ص72.

(2). ر.ک: بحارالانوار، ج29، ص220 ـ 235؛ دلائل الامامه، ص31- 38؛ شرح نهج‌البلاغه، ابن ابي‌آلحديد، ج16، ص250-251.

(3). «آيا تقاضاي تجديد حکم زمان جاهليت را دارند؟ و کدام حکم از احکام خدا براي اهل يقين نيکوتر خواهد بود.»، مائده/50.

(4). «کسي که بر هر شخصي، بدان چه کرده است، مراقب است.»، رعد/33.

(مجله  امان، شماره 20 : - مقالات)

معیار در میزان تقوا از دیدگاه قران

فَاتَّقُوا اللَّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ وَ اسْمَعُوا وَ أَطِيعُوا وَ أَنْفِقُوا خَيْراً لِأَنْفُسِكُمْ وَ مَنْ يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (تغابن- 16)
بنا بر اين تا آنجا كه در توان داريد تقواى الهى پيشه كنيد، و گوش دهيد و اطاعت نمائيد، و انفاق كنيد كه براى شما بهتر است، و آنها كه از بخل و حرص خويشتن مصون بمانند رستگار و پيروزند.
تقوا ورزیدن به مقدار توان و استطاعت مفهوم روشنی دارد و ابهامی ندارد زیرا ظرفیت انسان ها متفاوت است و مقدار توان و استطاعت هر کسی نیز مشخص و معلوم است . هر انسانی می داند که میزان توانایی او در رعایت تقوا چه مقدار است . پیام و مراد آیه شریفه این است که هر کس باید ازآخرین حد نیرو و قدرت خود در مراعات تقوا استفاده نماید . ذكر اين نكته نيز لازم است كه دستور به تقوا به مقدار توانايى هيچ منافاتى با آيه 102 سوره آل عمران ندارد كه مى‏گويد: اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقاتِهِ: آن گونه كه حق تقوا و پرهيزكارى است از خدا بپرهيزيد بلكه اين‏ هر دو مكمل يكديگرند، چرا كه در يك جا مى‏گويد: تا آنجا كه در توان داريد تقوا پيشه كنيد و در جاى ديگر مى‏گويد: حق تقوا را اداكنيد مسلم است ادا كردن حق تقوا به مقدار قدرت و توانايى انسان است، زيرا تكليف ما لا يطاق معنى ندارد، هدف اين است كه انسان آخرين كوشش خود را در اين طريق به كار گيرد.
بنا بر اين كسانى كه آيه مورد بحث را ناسخ آيه سوره آل عمران دانسته‏اند در اشتباهند.
اما در مورد عبارت و من یوق شح نفسه ….. ؛ یعنی آنها كه از بخل و حرص خويشتن مصون بمانند رستگار و پيروزند. این توضیح لازم است که شح به معنى بخل توأم با حرص است، و مى‏دانيم اين دو صفت رذيله از بزرگترين موانع رستگارى انسان، و بزرگترين سد راه انفاق و كارهاى خير است، اگر انسان دست به دامن لطف الهى زند و با تمام وجودش از او تقاضا كند و در خودسازى و تهذيب نفس بكوشد و از اين دو رذيله نجات يابد سعادت خود را تضمين كرده است.

ادامه »

چهل سؤ ال عرفانى و اخلاقى از امام خمينى(ره)

خورشيد عرفان- چهل سؤ ال عرفانى و اخلاقى از امام خمينى- محمد رضا رمزى اوحدى

مقدمه

«سرخوش از جام سبوى تو منم من »
مرد بزرگ انديشه ها خمينى با چشمانى آفتاب گون آمد و آفتاب باورش ‍ را بر دلهاى ما تابانيد تا پاينده شويم .
ذوق عشق تا نكنى ذوق عرفان نيز سودت ندهد و اين شدنى نيست !!! الاّ به خود باختن خويش ، امام خمينى در هدايت هاى عرفانيش صرفاً ناقل نبوده و نيست ، بلكه آنچه باعث نورانيت اين شخصيت عرفانى است همانا عملكرد پر نور او در اين صحنه نور ريز است .
او با روح خدائيش عرفان نابى را در جان جامعه جارى كرد كه معانى بهشتى آن ملتى را به جان آورد و شهره بازار نمود.

سؤ ال اول : شيطان شناسى
همه ما شيطان را دشمن رسمى خود مى پنداريم ليكن خيلى به حيله هاى او دقت نمى كنيم و نفس اماره را نيز بعنوان يكى از ابزارهاى قوى شيطان مى دانيم استدعا دارد حضرتعالى در اين خصوص و اغواءگريهاى شيطان راهنمائى هائى بفرمائيد.؟

مكائد نفس و شيطان در دل از روى ميزان و اساس است . هيچ گاه ممكن نيست نفس به شما كه داراى ملكه تقوى و خوف از خدا هستيد، تكليف قتل نفس يا زنا كند. يا (به ) كسى كه داراى خصلت شرافت و طهارت نفس است ، پيشنهاد دزدى و راهزنى نمايد.
از اوّل امر ممكن نيست به شما بگويد در اين ايمان و أ عمال ، به خداى خود منّت گذار، يا خود را از زمره محبوبين و محبّين و مقربين درگاه قلمداد كن . ابتداى امر از درجه نازله گرفته ، رخنه در دل شما باز مى كند، و شما را وادار مى كند به شدّت مواظبت در مستحبّات و اءذكار و اءوراد، و در ضمن ، عمل يكى از اهل معصيت را در نظر شما به مناسبت حال شما جلوه مى دهد، و به شما إ لقاى مى كند كه شما از اين شخص به حكم شرع و عقل بهتريد، و اءعمال شما موجب نجات شما است و بحمداللّه شما پاك و پاكيزه هستيد و از معاصى عارى و برى هستيد.

ادامه »

خداوند در قرآن کریم می فرماید: 

 ام یحسدون الناس علی ما اتاهم الله من فضله ؛

آیا حسادت می ورزند به مردم برای آنچه که خدا از فضلش ،به مردم ، کرامت کرده است.

حسادت آفتی است که اگر به کسی برسد او را از درون ، سوزانده و عاقبت نابود می کند و حسود به

کسی گویند که از پیشرفت و ترقی دیگران احساس ناراحتی نموده و آرزو می کند که دیگران پیشرفت

 نداشته و اگر خداوند سبحان به کسی نعمتی عنایت کرده آن نعمت از او گرفته شود.

که در این مورد امام علی (ع) می فرماید:

حسود خشمگین است به کسی که به او ظلمی نکرده است .  

وامام صادق (ع) نیز می فرماید:حسد ایمان را می خورد ، چنان که آتش ، هیزم را می خورد.

منبع : کتاب خوبی ها و بدی ها ،  ص 237،240 و 242 ، تألمنبع : کتاب خوبی ها وبدی ها ، ص 241-237 ، تألیف محمد تقی صرفی پور محمد تقی صرفی پور

پیامبر اکرم « صلی الله علیه وآله وسلم » فرمودند:

اگر دنیا نزد خدا به قدر بال پشه ای ارزش داشت ،

 شربت آبی به کافری نمی نوشانید.

منبع : کتاب نهج الفصاحه ، ص 353.

تألیف : ابوالقاسم پاینده ، ترجمه ؛ احمد بانپور

پیامبر اکرم « صلی الله علیه و آله وسلم » فرمودند:

امانت داری ، روزی را زیاد می کند و خیانت در امانت ، فقر را به دنبال دارد. (1)

و نیز فرمودند:

اگر کسی اعتماد کرد و امانتی به تو سپرد ، آن را صحیح و سالم و به موقع

به او برگردان و اگر به تو خیانت شد ، تو به کسی خیانت مکن . (2)

منابع : 1- اصول کافی ، ج5 ، ص 133.

2- نهج الفصاحه ، حدیث 1017.

پیامبر اکرم « صلی الله علیه وآله وسلم » فرمودند:

به یکدیگر هدیه بدهید تا  رشته ی محبت میان شما استوار شود ،

زیرا هدیه ، محبت را می افزاید و کینه را از بین می برد.

منبع : کتاب نهج الفصاحه ، ص 178.

نویسنده :ابوالقاسم پاینده ،  مترجم : احمد بانپور.

امام علی « علیه السلام » در مورد مردمی بودن و مردم دا ری پیامبر اکرم « صلی الله علیه وآله وسلم » فرمودند:

وقتی حضرت رسول (ص) به منزل می رفت ، اوقات خویش را به سه قسمت ،

تقسیم می کرد:  قسمتی را برای عبادت خدا ، بخشی را برای  اهل بیت

خود  و قسمتی را به خود ، اختصاص می داد؛ سپس زمانی را که به خود  ،

 اختصاص ، داده بود ، میان خود و مردم ، تقسیم می کرد و بخشی از آن را

 به مردم  ، اختصاص می داد و عام وخاص را می پذیرفت و چیزی از آنان ،

مضایقه نمی کرد.

منبع : کتاب اسوه ی حسنه ، ص 425. تألیف : سید احمد میر عمادی  ، به نقل از 

 بحار الانوار  علامه مجلسی ، ج 16، ص 150.

امام حسین « علیه السلام »:

هرکس که رضایت الهی را با غضب مردم ، بخرد ، خداوند او را از مردم ،

بی نیاز سازد

و هرکس رضایت مردم  را با غضب الهی بخرد ، خداوند ، او را نیازمند

مردم ، سازد.

منبع : کتاب بحار الانوار ، ج 78 ، ص126.

تألیف: محمد باقرمجلسی .